به گزارش تحریریه، «آندری سوشنتسوف» مدیر برنامه «والدای کلاب» معتقد است مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۲۴ با مجموعه ای از رویدادهای بی سابقه همراه بوده است. اینها شامل شکایت علیه یک نامزد و نزدیکان رئیس جمهور فعلی، سوء قصد علیه دونالد ترامپ و در نهایت، وضعیت بی سابقه جو بایدن که توسط حزب خود از رقابت خارج شده است.

همه اینها ماراتن انتخابات آمریکا را به یک رویداد فوق العاده تبدیل کرده است.

در همین حال، سیاست داخلی ایالات متحده در حال سرایت به سایر نقاط جهان است و به نارضایتی فزاینده کشورهایی می انجامد که اکثریت جهان را نمایندگی می کنند. اما ما نباید از انتخابات آمریکا چیز زیادی بخواهیم زیرا سیاست حفظ سلطه آمریکا همچنان استراتژی اصلی هر دو نامزد است.

گروه نومحافظه‌کار در حزب حاکم دموکرات که جهان‌بینی اعضای آن بر پایه ایده قدرت به‌عنوان تنها ابزار حفظ رهبری ایالات متحده بنا شده است، کاملاً برجسته است. این موقعیت به نگرش ها و باورهای شخصی بستگی ندارد، بلکه برگرفته از جایگاهی است که آنها در مکانیسم سیاسی ایالات متحده دارند. برای مثال، بایدن وقتی سناتور بود تعداد زیادی ابتکارات سازنده را در کنگره پیشنهاد کرد. از جمله اینکه او با عضویت کشورهای بالتیک در ناتو مخالفت کرد، تا جایی که هم حزبی هایش او را به صلح طلبی بیش از حد در سیاست خارجی خود متهم کردند.

با این حال، زمانی که بایدن وارد کاخ سفید شد، به شدت از منطق معمول آمریکا در رهبری جهانی پیروی کرد. بودجه دفاعی تحت مدیریت او همه رکوردهای دهه های اخیر را شکست. ثبات رویه سیاست خارجی ایالات متحده از نظر استراتژی بازدارندگی در قبال رقبای ژئوپلیتیکی این امکان را می دهد که ادعا کنیم که رویارویی ساختاری با روسیه و چین بدون توجه به نتیجه انتخابات ادامه خواهد داشت. پویایی این رویارویی - در اوکراین و اطراف تایوان - توسط بودجه نظامی تعیین می شود که پیش نویس آن قبلاً تهیه شده است و قبل از تحلیف جانشین وی تصویب خواهد شد.

در پس‌زمینه مبارزات انتخاباتی، جالب است که ببینیم این لفاظی‌ها تا چه حد تندتر شده و چگونه با ابتکارات جذاب و «کاربردی» پر شده است. طرح مایکل پمپئو، وزیر امور خارجه سابق آمریکا برای "صلح اجباری" در اوکراین، پیشنهاد می کند که کی یف به صورت تسریع شده به ناتو وارد شود "تا متحدان اروپایی بار دفاع از آن را به دوش بکشند. نتیجه چنین سناریویی یک درگیری نظامی مستقیم بین ناتو و روسیه خواهد بود، بنابراین بعید است.

چنین اظهاراتی که درک سیستمی از وضعیت را نشان نمی دهد، اصولاً نباید ماهیت طولانی مدت داشته باشد. کارکرد آنها بسیج شاهین ها در تشکیلات و در میان رای دهندگان است تا نشان دهند که تشدید اجباری درگیری یکی از سناریوهای ممکن است. لازم به ذکر است که پمپئو به عنوان وزیر امور خارجه، خود را به عنوان فردی با اظهارات مهم معرفی می کرد که به اقدامات گسترده ختم نمی شد. با این وجود، نقل قول او در شرایطی قابل تامل است که هیچ نیروی سیاسی در ایالات متحده وجود ندارد که نتیجه بحران اوکراین را فرصتی برای آشتی با روسیه ببیند.

از یک طرف، ادامه این امر به واشنگتن اجازه می دهد تا اعضای اروپایی ناتو را بسیج کند تا هزینه های دفاعی خود را به هدف جدید ۳ درصد تولید ناخالص داخلی افزایش دهند. در اصل، این به معنای خرید بیشتر تسلیحات آمریکایی توسط اروپای غربی و در نتیجه حمایت از مجتمع نظامی-صنعتی ایالات متحده است. از سوی دیگر، حمایت فعال از اوکراین این امکان را به روسیه می دهد که عمیق تر از قبل به یک کارزار نظامی پرهزینه کشیده شود، بنابراین مشکل بازدارندگی بدون رویارویی مستقیم حل می شود.

در اینجا تضاد منافع واشنگتن و کیف قابل توجه است. دولت اوکراین که به خوبی می‌داند منابعش تمام شده است، با تب و تاب در تلاش است تا از هر فرصتی برای اینکه در راس اولویت‌های ائتلاف غربی باقی بماند، استفاده کند و اغلب - مانند کورسک - نسبتاً فرصت‌طلبانه عمل می‌کند. کی یف امیدوار بود با ارائه یک موفقیت نظامی محسوس آن را مجبور کند که به صورت مستقیم در درگیری دخالت کند. آمریکایی ها این انگیزه اوکراین را می بینند، اما علاقه ای به چنین سناریویی ندارند.

واشنگتن به اوکراین به عنوان نماینده ای نیاز دارد که بتواند تا زمانی که ممکن است از آن استفاده کند. سودمندی این کشور به عنوان ابزار سیاست خارجی ایالات متحده نشان می دهد که بحران آمریکا و روسیه طولانی خواهد شد. در عین حال، مسیر صعودی بودجه دفاعی آمریکا بدون توجه به نتیجه انتخابات تغییر نخواهد کرد. بنابراین، سیاست خارجی و برنامه ریزی نظامی روسیه مبتنی بر حفظ شرایط نظامی کنونی و ادامه رقابت استراتژیک با ایالات متحده است، صرف نظر از اینکه رئیس جمهور بعدی آمریکا چه کسی باشد.

پایان/