به گزارش تحریریه، اندیشکده «شورای آتلانتیک» پژوهشی مبسوط را با عنوان «آینده استراتژی ایالات متحده در مورد ایران» چندماه قبل و پیش از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا منتشر کرد و در مورد رویکردهای تاثیرگذار در کاهش قدرت منطقه ای ایران توصیه هایی را ارائه کرده است.

در بخش قبل عنوان شد که این اتاق فکر به کاخ سفید و متحدانش، نخستین گزینه برای تقویت ظرفیت نفوذ خود در خاورمیانه و کاهش قدرت و نفوذ ایران در منطقه را «دنبال کردن صلح در یمن» پیشنهاد داد.

در این گزارش گزینه دوم این اندیشکده یعنی کمک به تحول در عراق و بی نیازی بغداد به ایران مطرح شده است.

کاهش نفوذ ایران در عراق

در عراق، ایالات متحده باید از همسایگان عرب سنی عراق—به‌ویژه کشورهای خلیج فارس به رهبری عربستان سعودی و اردن— بخواهد تا یک استراتژی را برای تقویت روابط سیاسی، اقتصادی و در نهایت امنیتی با بغداد توسعه دهند تا بتوانند دولت شیعه عراق را از وابستگی روزافزون آن به ایران دور کنند.

ایالات متحده باید به تلاش‌های دیپلماتیک خود اولویت دهد تا کشورهای خلیج فارس را ترغیب کند که مذاکرات خود با دولت عراق را در خصوص شرایط اتصال عراق به شبکه انرژی خلیج فارس از سر بگیرند. به‌طور اصولی، این امر به کشورهای خلیج فارس اجازه می‌دهد که برق مورد نیاز عراق را تأمین کنند و بدین ترتیب نیاز آن کشور به خرید برق از ایران کاهش می یابد یا از بین برود. ایالات متحده همچنین می‌تواند با عراق همکاری کند تا زیرساخت‌های انرژی داخلی آن را به‌روزرسانی کرده و تولید برق داخلی را تسهیل کند.

ایالات متحده همچنین باید با کشورهای منطقه همکاری کند تا در چارچوب نشست های منطقه‌ای مانند «کنفرانس بغداد در خصوص همکاری و امنیت» که در سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲ در بغداد و عمان برگزار شد و رقبای پیشین از جمله شورای همکاری خلیج فارس، مصر، اردن، ترکیه و ایران را برای بحث درباره ثبات عراق گرد هم آورد، کار کند. برگزاری جلسات منظم این هم اندیشی ها و مشابه آن‌ها، همکاری امنیتی و اقتصادی منطقه‌ای میان کشورهای عرب سنی و عراق را تقویت خواهد کرد.

از آنجا که ایران نیز یکی از شرکت‌کنندگان در کنفرانس بغداد است، چنین رویکردی از سوی ایالات متحده می‌تواند به تهران این پیام را بدهد که واشنگتن و کشورهای عرب سنی، توسعه روابط با عراق را به‌عنوان پایان نفوذ ایران در آنجا نمی‌بینند. ایالات متحده با اعلام اینکه هدف اصلی چنین ابتکاراتی تثبیت و تقویت دولت در بغداد است، می تواند به منافعی که خود ایران همیشه علنا از آن حمایت کرده است، متوسل شود، یعنی داشتن یک همسایه عراقی با ثبات که تهدیدی برای جمهوری اسلامی نباشد.

ایالات متحده همچنین باید از تلاش‌های دولت عراق برای تحت کنترل آوردن شبه‌نظامیان در نیروهای بسیج مردمی (PMF) توسط ارتش منظم عراق و دفتر نخست‌وزیری حمایت کند. ایالات متحده همچنین باید از تلاش‌های دولت عراق برای تقویت سازمان‌هایی مانند سرویس ضدتروریسم که به دولت عراق وفادارند نه ایران، به‌عنوان جایگزینی برای نقشی که نیروهای بسیج مردمی در مقابله با تهدیدات تروریستی ایفا می‌کنند، حمایت کند.

استفاده ایالات متحده از عملیات نظامی علیه رهبران و انبارهای تسلیحاتی شبه‌نظامیان حامی ایران که به نیروهای ایالات متحده حمله می‌کنند—گرچه برای بازدارندگی تهدیدات علیه پرسنل آمریکایی ضروری است—این گروه‌ها را از وفاداری به ایران منصرف نکرده است. با این حال، ایالات متحده می‌تواند از طریق تشدید تحریم‌ها علیه رهبران شبه‌نظامیان حامی ایران و بانک‌های مورد استفاده این گروه‌ها در فعالیت‌هایی مانند تروریسم، فساد و اختلاس تأثیرگذار باشد.

ایالات متحده همچنین باید از بغداد بخواهد که تلاش‌های بیشتری برای جذب رهبران شبه‌نظامی با تمایلات ملی‌گرایانه به ارتش منظم که به دولت و مردم عراق وفادار است، انجام دهد. اما ایالات متحده باید همچنین از عراق بخواهد که این اقدامات را با تدابیری برای بهبود پاسخگویی و شفافیت در امور مالی دولت همراه کند تا رهبران شبه‌نظامی نتوانند از موقعیت‌های خود در دولت برای ثروت‌اندوزی و تقویت متحدان خود استفاده کنند.

در نهایت، حتی با این‌که ایالات متحده برنامه‌ریزی کرده تا تقریباً تمام نیروهای خود را تا پایان سال ۲۰۲۶ از عراق خارج کند، ضروری است که واشنگتن حداقل یک گروه کوچک از نیروهای خود را در عراق نگه دارد. نگه داشتن حداقل چند صد نیروی نظامی در عراق (دولت کردستان از حضور مستمر آمریکا استقبال خواهد کرد، حتی اگر بغداد چنین حمایتی نداشته باشد) این امکان را برای حمایت از حضور نظامی ایالات متحده در سوریه و پاسخ سریع به تهدیدات جدید در کمک به نیروهای ضدتروریسم عراق فراهم می‌آورد.

ایالات متحده باید البته به‌وضوح و قاطعانه به متحدان خود در منطقه اعلام کند که هرگونه کاهش نیروهای آمریکایی نباید به‌عنوان نشانه‌ای از تصمیم ایالات متحده برای تغییر تمرکز و منابع خود از منطقه به‌ویژه در مواجهه با پیام‌های متناقض ایران تلقی شود.

ادامه دارد