به گزارش تحریریه، تارنمای مرکز مطالعاتی «نشنال اینترست» در گزارشی با عنوان «فرستادن ناوهای هواپیمابر برای حمله به ایران یک اشتباه تاریخی است» نوشت، توانمندی های نظامی ایران در درجه اول با هدف بازدارندگی قدرت نظامی ایالات متحده، به ویژه تهدید استقرار استراتژیک ناوهای هواپیمابر آمریکا و تامین امنیت خطوط کشتیرانی بین المللی می باشد که برای تجارت جهانی نفت بسیار مهم است. نقش نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان ضامن امنیت دریایی در معرض چالش مستقیم تلاش های هماهنگ ایران برای برهم زدن این پویایی قرار دارد که نشان دهنده تغییر قابل توجه در موازنه قدرت استراتژیک نظامی و ژئوپلیتیکی در منطقه است.

«براندون ویچرت» کارشناس این اندیشکده در بخشی با عنوان «ایران در مقابل ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی» آورده است: جمهوری اسلامی ایران از زمان انقلاب اسلامی سال ۱۹۷۹ که شاه مورد حمایت آمریکا را سرنگون کرد و آیت الله روح الله خمینی را جایگزین وی کرد، در حال جنگ با ایالات متحده و متحدانش در خاورمیانه بوده است. از آن زمان جمهوری اسلامی بزرگترین عامل بی ثبات کننده در خاورمیانه و حامی اصلی تروریسم در جهان است.

یکی از مقامات سعودی در سال ۲۰۱۹ مدعی شد ایران ببر کاغذی با چنگال های فولادی است. این پنجه های فولادی به شکل سپاه پاسداران ایران، حزب الله، حماس و حوثی ها هستند. همچنین پنجه‌های فولادی ایران با برنامه هسته‌ای رو به رشد، زرادخانه موشک‌های بالستیک پیشرفته‌ و قابلیت‌های منطقه بدون دسترسی (یا به عبارتی anti-access/area denial (A۲/AD)) به نمایش گذاشته می‌شوند.

همانطور که در کتاب اخیرم، «جنگ سایه: ایران در جست و جوی برتری»» نوشتم، از سال ۲۰۱۹، پنجه های فولادی ایران کشیده شده و به سمت شکم نرم ایالات متحده نشانه رفته است. پنجه های فولادی ایران به شدت علیه متحدان منطقه ای ایالات متحده مانند اسرائیل و عربستان سعودی هم مورد استفاده قرار می گیرد.

ایران می تواند ناوهای هواپیمابر آمریکا را تهدید کند

ایران، مانند شرکای خود یعنی چین و روسیه، می‌داند که ارتش متعارف آمریکا دارای قدرت مخرب عظیمی است. بنابراین، به جای رویارویی مستقیم با ارتش ایالات متحده، با جدیت تلاش کرده است تا توانایی‌های خود را تقویت کند تا ارتش آمریکا را از انتشار اقتدارش در حوزه نفوذ خود بازدارد. به طور خاص، ایران در حال تقویت توانایی‌های خود برای جلوگیری از استقرار قوی‌ترین تسلیحات تهاجمی نیروی دریایی آمریکا یعنی ناو هواپیمابر، در مناطقی است که ایران آن‌ها را برای منافع ملی خود مهم می‌داند.

و این تنها ایران نیست که سیستم های A۲/AD خود را تقویت می کند. گروه های نزدیک به ایران حزب الله، حماس و حوثی ها، همگی با ایران همکاری می کنند تا توانایی های خود را برای مقابله با کشتی های جنگی نیروی دریایی آمریکا گسترش دهند.

ایران کشتیرانی جهانی را تهدید می کند

ما تا حدودی شاهد این هستیم که حوثی‌ها در کشتیرانی بین‌المللی در دریای سرخ و تنگه باب المندب اختلال ایجاد کرده‌اند. ایرانی ها در گذشته تهدید کرده بودند که عبور کشتی ها از طریق آبراهه حیاتی تنگه هرمز را مسدود خواهند کرد. تنگه های باب المندب و هرمز از نظر آژانس اطلاعات انرژی وزارت انرژی ایالات متحده (EIA) مهم هستند و آن ها را «نقطه توقف حمل و نقل جهانی نفت» می نامد. دریای سرخ هم یک گلوگاه ترانزیت حیاتی بین چند نقطه است.

ایران از طریق گروه های وابسته به خود اکنون همه این مجراهای تجارت بین المللی را تهدید می کند. نیروی دریایی ایالات متحده معمولاً ضامن تجارت آزاد و آزادی در دریاها است. این یکی از دلایل تصمیم واشنگتن برای استقرار ناو هواپیمابر گرانقیمت و کاملاً جدید کلاس فورد خود در سواحل نوار غزه بلافاصله پس از حملات حماس به اسرائیل در ۷ اکتبر سال گذشته بود.

هنگامی که ناو یو اس اس جرالد آر. فورد در خط ساحلی اسرائیل و غزه مستقر می شد، ناو دیگری از کلاس نیمیتز به سمت تنگه هرمز رفت. این حضور یک نمایش قدرت برای منطقه بودند. سیگنالی که بیشتر به معنای عقب نشستن تهران بود.

حزب الله توانایی حمله به ناو هواپیمابر جرالد آر فورد را داشته است

با این حال، نگرانی واقعی در میان برنامه‌ریزان نظامی آمریکا وجود دارد که گروه شیعه حزب‌الله که تحت حمایت ایران است، می‌تواند به ناو هواپیمابر آمریکایی را با موشک‌های ضد کشتی خود که از ایران و روسیه تهیه کرده، آسیب برساند یا آن را نابود کند. به همین دلیل است که فورد بسیار دور از ساحل نگه داشته شد، زیرا برنامه ریزان نیروی دریایی برد سامانه های ضد کشتی حزب الله را می دانند.

در صورت وقوع جنگ بین ایران و ایالات متحده، دارایی های سطحی ایالات متحده، به ویژه ناوهای هواپیمابر، از جمله اولین تسلیحاتی خواهند بود که به جنگ فرستاده می شوند. قابلیت های A۲/AD ایران ممکن است به اندازه کافی پیشرفته باشد که بقای یک ناو هواپیمابر را به خطر بیندازد. حتی اگر سیستم‌های ایرانی از لحاظ فنی به اندازه کافی برای غرق کردن یکی از قله‌های توان پیشرفتگی آمریکا نباشند، نیروهای ایران ممکن است بتوانند به عرشه‌های این کشتی‌های جنگی آسیب جدی وارد کنند و آنها را در صحنه نبرد ناکارآمد کنند.

تنها کاری که ایران باید انجام دهد آسیب رساندن به یک ناو هواپیمابر است. چنین اقدامی نه تنها در دفاع راهبردی ما حفره ایجاد می‌کند، بلکه واشنگتن را مجبور می‌کند تا در موقعیت تدافعی قرار گیرد و برعکس دارایی‌های کلیدی ما را مهار می کند، به این معنی که ایران ابتکار عمل در چنین درگیری را در اختیار خواهد داشت.

جناب نیروی دریایی: از ناوهای هواپیمابر علیه ایران استفاده نکنید

البته ارتش آمریکا روش های حمله دیگری نیز دارد. حملات موشکی دقیق از زیردریایی ها یا حملات هوایی با هواپیماهای جنگی که از یکی از پایگاه های نظامی پرشمار ایالات متحده در منطقه پرتاب می شوند، همه جایگزین هایی برای استفاده از ناو هواپیمابر هستند.

با این حال، نیروی دریایی اغلب اصرار دارد که ابتدا این تجهیزات را بفرستد. منطقی است. این ها نه تنها قدرت نظامی نماد نهایی ایالات متحده هستند بلکه هر بار که مستقر می شوند، توجیه را در داخل آمریکا برای صرف مبالغ هنگفت از دلارهای مالیاتی برای چنین سیستمی را تقویت می کنند. اگر این تجهیزات توسط تسلیحات A۲/AD ایران (یا یکی از نیروهای نیابتی آن) از بین بروند، تصویر شکست ناپذیری قدرت نظامی ایالات متحده از بین خواهد رفت.

پنتاگون اجازه ندارد تهدید ایران برای تجهیزات خود را دست کم بگیرد.

پایان/