با افزایش سن افراد معمولاً با ریسک‌های سلامت بیشتری مواجه می‌شوند. برای مدیریت ریسک‌های خالص(ریسک‌های فارغ از جنبه مثبت) به فرایند شناسایی، ارزیابی و غلبه بر این ریسک‌ها نیاز است. این یک راهبرد دفاعی آماده شدن برای اتفاقات غیرمنتظره است.

روش‌های اصلی مدیریت ریسک، اجتناب، نگهداری، به‌اشتراک‌گذاری، انتقال و پیشگیری و کاهش زیان، را می‌توان در تمامی جنبه‌های زندگی شخصی به کار گرفت و این روش‌ها در بلندمدت می‌توانند نتیجه‌ی مطلوبی داشته باشند. در اینجا به این پنج روش و نحوه‌ی استفاده از آنها در مدیریت ریسک‌های سلامتی نگاهی خواهیم داشت.

نکات کلیدی

۱- اجتناب از ریسک به معنای عدم مشارکت در فعالیت‌هایی است که می‌توانند به شما آسیب برسانند؛ یک مثال خوب در زمینه‌ی سلامت ترک سیگار است.
۲- پذیرش ریسک، اجتناب‌ناپذیری برخی ریسک‌ها را تصدیق می‌کند و در زمینه‌ی مراقبت‌های سلامت، می‌تواند به معنای انتخاب طرح بیمه‌ی سلامت ارزان‌تری باشد که نرخ فرانشیز بالاتری دارد.
۳- زمانی که ریسک‌ها به اشتراک گذاشته شوند، میزان ضرر احتمالی آن‌ها میان افراد بیشتری تقسیم می‌شود و کاهش پیدا می‌کند. یک مثال خوب برای به‌اشتراک‌گذاری ریسک، مقرون‌به‌صرفه‌تر بودنِ مزایای بیمه‌ی سلامت ارائه‌شده توسط کارفرما نسبت به مواردی است که فرد بیمه‌ی سلامت شخصی دریافت می‌کند.
۴- انتقال ریسک به خدمات درمانی مربوط می‌شود، از این منظر که هزینه‌ی مراقبت، ورای حق بیمه و فرانشیز، از بیمه‌شده به بیمه‌گر منتقل می‌شود.
۵- از پیشگیری و کاهش زیان برای به حداقل رساندن ریسک و نه از بین بردن کامل ریسک استفاده می‌شود. از همین مفهوم در خدمات درمانی در حوزه‌ی مراقبت‌های پیشگیرانه استفاده می‌شود.

اجتناب از ریسک

اجتناب روشی برای کاهش ریسک از طریق عدم مشارکت در فعالیت‌هایی است که ممکن است به آسیب، بیماری یا مرگ منجر شوند. سیگار کشیدن نمونه‌ای از چنین فعالیت‌هایی است، چراکه اجتناب از آن ممکن است ریسک‌های سلامتی و مالی را کاهش دهد.

بنابر گفته‌ی انجمن ریه آمریکا ، سیگار عامل اصلی مرگ‌های قابل‌پیشگیری در ایالات متحده است و سالانه جان بیش از ۴۸۰,۰۰۰ نفر را می‌گیرد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده نیز اعلام می‌کند که سیگار عامل ریسک اصلی ابتلا به سرطان ریه است و هر چه فرد به مدت طولانی‌تری سیگار بکشد، ریسک ابتلا به سرطان ریه افزایش می‌یابد.

شرکت‌های بیمه‌ی عمر با افزایش حق بیمه‌ی خود برای افراد سیگاری در مقایسه با افراد غیرسیگاری این ریسک را از طرف خودشان کاهش می‌دهند. طبق لایحه مراقبت‌های سلامتی مقرون‌به‌صرفه که به نام اوباماکر نیز شناخته می‌شود، بیمه‌گران سلامت می‌توانند بر اساس سن، جغرافیا، تعداد اعضای خانواده و وضعیت استعمال دخانیات، حق بیمه را افزایش دهند. این قانون به بیمه‌گران اجازه می‌دهد تا ۵۰ درصد حق بیمه‌ی اضافی از افراد سیگاری دریافت شود.

نکته مهم

از راهبردهای مدیریت ریسک در حال استفاده در حوزه‌ی مالی می‌توان برای مدیریت سلامت شخصی نیز استفاده کرد.

پذیرش ریسک

پذیرش ریسک به معنای شناخت و پذیرش ریسک به‌عنوان امری بدیهی است. معمولاً، این ریسک پذیرفته‌شده هزینه‌ای برای کمک به جبران ریسک‌های بزرگتر در آینده است، برای مثال، انتخاب یک طرح بیمه‌ی سلامت با حق بیمه کمتر که نرخ فرانشیز بالاتری دارد. ریسک اولیه نیاز به پرداخت هزینه‌ی بیشتر برای خدمات پزشکی در صورت بروز بیماری دارد؛ اما در صورتی که بیماری جدی‌تر یا کشنده شود، مزایای بیمه‌ی سلامت برای پوشش بخش اعظم هزینه‌های فراتر از فرانشیز در دسترس است. اگر فرد به بیماری خطرناکی، که به هزینه‌های پزشکی اضافی برای سال نیاز دارد، دچار نباشد، از پرداخت هزینه از جیب خودش اجتناب می‌کند و به‌طور کلی ریسک بزرگ‌تر را کاهش می‌دهد.

به‌اشتراک‌گذاری ریسک

به‌اشتراک‌گذاری ریسک اغلب از طریق مزایای مبتنی بر کارفرما اجرا می‌شود و به شرکت اجازه می‌دهد تا بخشی از حق بیمه را در حمایت از کارمند بپردازد. با این کار اساساً ریسک را با شرکت و همه‌ی کارکنان مشارکت‌کننده در مزایای بیمه به اشتراک می‌گذارد. در این زمینه اتفاق‌نظر وجود دارد که با به‌اشتراک‌گذاری ریسک بین تعداد افراد بیشتر، هزینه‌های حق بیمه قاعدتاً‌ به همان نسبت کاهش می‌یابد. افراد، در صورت وجود امکانِ انتخاب طرح‌های خدمات درمانی و بیمه‌ی عمر کارفرما، متوجه می‌شوند که به‌اشتراک‌گذاری ریسک کاملاً به نفع خودشان است.

انتقال ریسک

استفاده از بیمه‌ی سلامت نمونه‌ای از انتقال ریسک است، چراکه ریسک‌های مالی مرتبط با مراقبت‌های سلامتی از فرد به بیمه‌گذار منتقل می‌شود. شرکت‌های بیمه، در ازای کارمزدی موسوم به حق بیمه و بر اساس قرارداد مستند بین بیمه‌گر و فرد، ریسک مالی را می‌پذیرند. در این قرارداد، کلیه شرایط و ضوابطی که باید رعایت شوند تا بیمه‌گر مسئولیت مالی پوشش ریسک را بر عهده بگیرد، بیان شده است.

با پذیرش شرایط و ضوابط و پرداخت حق بیمه، بیمه‌گذار بخش اعظم (اگر نگوییم همه) ریسک را به بیمه‌گر منتقل می‌کند. بیمه‌گر آمار و الگوریتم‌های متعددی را برای تعیین دقیق مبالغی اعمال می‌کند که باید به‌عنوان حق بیمه‌ی متناسب با پوشش بیمه‌ای درخواستی پرداخت شوند. وقتی درخواست خسارت می‌شود، بیمه‌گر اطمینان حاصل می‌کند که آیا طبق قرارداد شرایط پرداخت خسارت برای پیامد ریسک برآورده شده‌اند یا خیر.

پیشگیری و کاهش زیان

در این روش مدیریت ریسک، به جای حذف کامل زیان، تلاش می‌شود تا زیان به حداقل برسد. ضمن پذیرش ریسک، بر روی مهار زیان و جلوگیری از گسترش زیان تمرکز می‌شود. مثالی از این روش مدیریت ریسک در زمینه‌ی بیمه درمانی، مراقبت پیشگیرانه است.

بیمه‌گران سلامت بیمه‌شدگان را به مراجعه به پزشک برای مراقبت پیشگیرانه تشویق می‌کنند. این مراجعات اغلب رایگان (بدون پرداخت سهم بیمار) هستند و بیمه‌شدگان می‌توانند چک‌آپ‌های سالانه و معاینات بدنی دریافت کنند. بیمه‌گران می‌دانند که تشخیص زودهنگام بیماری‌ها و انجام مراقبت‌های پیشگیرانه می‌تواند به کاهش هزینه‌های پزشکی در بلندمدت کمک کند. در بسیاری از طرح‌های سلامت تخفیف‌هایی برای عضویت در باشگاه‌های ورزشی به‌عنوان ابزار دیگری برای پیشگیری و کاهش ریسک و همچنین فعال و سالم نگه داشتن بیمه‌شدگان ارائه می‌شود.

جمع‌بندی

مدیریت ریسک از چشم‌انداز سلامت می‌تواند به مرور زمان، به لطف پرداخت حق بیمه‌ی کمتر، پرداخت هزینه از جیب کمتر و سلامت بیشتر در بلندمدت، سودمند باشد. شرکت‌های بیمه‌ی سلامت نیز از راهبردهای مدیریت ریسک بهره می‌برند و این راهبردها به آن‌ها اجازه می‌دهند تا سودشان را حفظ کنند و عملکرد مالی خود را بهبود بخشند.

منبع: کلینیک اقتصاد

پایان/