به گزارش تحریریه، تارنمای تحلیلی خبری «گلوبال ریسرچ» نوشت، «با ناتوی جهانی به تایوان کمک کنید تا از خود دفاع کند» و «سرتاسر اوکراین را نجات دهید و دنیای لیبرال را گسترش دهید». این موارد بخشی از اصول سیاست خارجی انگلستان در دوره رهبری «لیز تراس» بر وزارت خارجه لندن بوده است که بیشتر به مجموعه‌ ای از شعارهای توخالی از سوی یک قدرت رو به افول که دوست دارد قدرت بزرگی به شمار بیاید، شبیه بود.

از زمانی که روسیه به اوکراین حمله کرد، لیز تراس، حداقل در سه سخنرانی تکرار کرد لندن باید تایوان را قادر سازد تا از خود در برابر تهاجم احتمالی چین دفاع کند.

واضح است که جزیره ۲۴ میلیون نفری تایوان که در ۱۰۰ مایلی ساحل چین قرار دارد، بسیار مورد توجه مقامات انگلیسی است. شاید چین، ابرقدرت آینده جهان باشد و اکنون هم به پیشبرد سیاست های روسیه در اوکراین کمک می کند.

نوامبر گذشته «ریچارد مور» رئیس MI۶ در اولین سخنرانی عمومی خود گفت: قدرت نظامی رو به رشد پکن و تمایل حزب کمونیست برای یک سره کردن مسئله تایوان، در صورت لزوم با زور، یک چالش جدی برای ثبات و صلح جهانی است.

اما انگلستان واقعاً تا کجا می‌تواند برای دفاع از تایوان پیش برود؟

تهدید نظامی نظم کنونی چیز دیگری دارد. انگلیس تایوان را به عنوان یک کشور به رسمیت نمی شناسد. تنها ۱۳ کشور، تایوان را به عنوان یک کشور مستقل قبول دارند زیرا کشورها می ترسند روابط خود با پکن و سیاست چین واحد را بر هم بزنند.

مانند بسیاری از کشورها، لندن هیچ روابط دیپلماتیک رسمی با تایوان ندارد و برنامه ای را هم برای به رسمیت شناختن آن اعلام نکرده است. وزارت امور خارجه انگلیس می گوید که با تایوان روابط غیر رسمی، مبتنی بر روابط تجاری، آموزشی و فرهنگی پویا دارد.

لندن همچنین هیچ رابطه دفاعی رسمی با تایوان ندارد و وقتی پیش از این از مقام های انگلیس پرسیده می شد که آیا حمایت نظامی از تایوان را در دستور کار دارد، پی در پی پاسخ داده اند که سیاست انگلستان از یک راه ‌حل صلح‌ آمیز بین چین و تایوان حمایت می‌ کند.

ناتوی جهانی

اظهارات وزیر امور خارجه انگلیس در مورد دفاع از تایوان به اندازه سخنان واشنگتن توخالی است.

«جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا ماه گذشته در توکیو تهدید کرد اگر چین به تایوان حمله کند، ایالات متحده مداخله نظامی خواهد کرد. این یک انحراف آشکار از سیاست سنتی واشنگتن مبنی بر «ابهام استراتژیک» و به رسمیت شناختن ضمنی سیاست پکن در قبال جزیره بود.

اما مطبوعات انگلستان درباره نقش لندن در جهان به افکار عمومی اطلاعات نادرست می‌دهند. مداخله کاخ سفید در تایوان مورد استقبال قرار گرفت اما وزارت امور خارجه آمریکا  به سرعت عقب نشست و تاکید کرد اظهار نظر بایدن در پاسخ به سوال یک خبرنگار به معنای تغییر در سیاست ایالات متحده نیست.

اما زمانی که لیز تراس در ماه آوریل درباره توانایی تایوان برای «دفاع از خود» صحبت کرد، یک مفهوم جدید یعنی «ناتوی جهانی» را مطرح کرد.

تراس گفت: «منظورم این نیست که عضویت را به سایر مناطق گسترش دهیم. منظور من این است که ناتو باید چشم انداز جهانی داشته باشد و آماده مقابله با تهدیدات جهانی باشد. منظور او فقط چین بود.

در این چارچوب به نظر می رسد انگلیس مشتاق است قدرت نظامی خود را به چینی ها نشان دهد. سپتامبر گذشته، لندن برای اولین بار از سال  ۲۰۰۸  یک کشتی جنگی را که بخشی از گروه تهاجمی ناو هواپیمابر نیروی دریایی سلطنتی بود،  را به تنگه تایوان فرستاد.

چین در پاسخ به این اقدام، انگلیس را به داشتن «نیت شیطانی» متهم کرد.

انگلستان سعی کرد از فرصتی که با افزایش فعالیت نیروی دریایی چین در دریای چین جنوبی ایجاد شده بود، استفاده کند پس ۷.۶ میلیارد پوند را برای ساخت دو ناو هواپیمابر - بزرگترین کشتی‌ هایی که تا به حال توسط نیروی دریایی سلطنتی ساخته شده است - را توجیه کند.

یکی از آن ها اکنون به ماموریت فرستاده شده اما نکته اینجاست که ناو هواپیمابر انگلیس، مانند همه کشتی‌های جنگی بزرگ، در برابر حمله به‌ ویژه موشک‌ های چینی بسیار آسیب‌ پذیر است.

به وضوح نمایش نیروی دریایی انگلستان در اقیانوس آرام تحریک آمیز است شاید باعث شود به مقامات در لندن احساس مهم بودن بدهد. همچنین ممکن است موجب تجدید محاسبات پکن در مورد زمان و ماهیت هرگونه حمله به تایوان بشود اما در نهایت به طور قطع هیچ تفاوتی در تعهد چین برای دستیابی به اهدافش ایجاد نخواهد کرد.

پایان/