بیرو فیلمی بیوگرافی در ژانر رئالیسم اجتماعی است. فیلم برگرفته از زندگی علیرضا بیرانوند دروازه‌بان تیم ملی ایران است. علیرضا نوجوان فقیر و تهی‌دستی است که علاقه وافری به فوتبال دارد. او در تمام مسابقات محلی برنده‌شده و حال تصمیم می‌گیرد به تهران بیاید و دریکی از تیم‌های نوجوانان تهران تست دهد تا بتواند به آن‌ها ملحق شود. علیرضا برخلاف مخالفت‌های پدرش با فوتبال، مخفیانه به همراه دوستانش به تهران می‌آید و برای انجام تست به باشگاه‌های مختلفی سر میزند. باشگاه‌های که تنها با پرداخت هزینه حاضر به تست گرفتن می‌شوند. درنهایت به با وساطتت یکی از بازیکنان تیم نوجوانان، تست می‌دهد و وارد تیم می‌شوند. او با تلاش و پشتکار بسیار می‌تواند وارد تیم نوجوانان صنعت نفت شده و مراحل ترقی را طی کند.

علیرضا نوجوان مسئولیت‌پذیری است که تمام تلاش خود را برای زندگی هرچه بهتر خانواده انجام می‌دهد. نوجوانی که خود را به‌سختی انداخته تا بتواند کمک‌حال پدر خویش باشد. خانواده رکن اساسی این فیلم است که به‌خوبی به آن پرداخته‌شده است. خانواده در این فیلم عنصر اساسی که به عامل محرک فیلم بدل شده است. پسری که برای راحتی هر چه بیشتر خانواده می‌کوشید و همچنین برای تشکیل خانواده رنج و سختی را بر خود هموار می‌کند. خانواده در این فیلم گسترده است و تلاش دارند بر حفظ و حراست از آن تأکید ورزد. کارگردان سعی داشته خانواده را عامل اساسی در موفقیت یا شکست افراد نشان دهد. گرچه پدر خانواده با فوتبال بازی کردن علیرضا مخالف است اما خود عامل تحریک‌کننده برای علیرضا به شمار می‌آید. تصویر پدر در فیلم نه‌تنها مخدوش نگردیده بلکه او را فردی دلسوز و نگران نشان می‌دهند. پدر که تنها دغدغه آینده پسر خویش را دارد و شغل ثابت را تنها را کسب درآمد می‌داند. چالش‌های میان پدر و پسر نوجوان به‌خوبی و به‌قاعده پرداخت‌شده است. پسر نوجوان مغروری که در پی اثبات خویش به پدرش مرارت‌های بی‌شماری را تحمل می‌کند. درنهایت می‌تواند به پدر خویش بقبولاند که با تلاش و کوشش می‌توان به آروزهای هرچند بزرگ دست‌یافت.

زنان این فیلم همگی وجه مادرانه دارند. افراد مهربان و دلسوزی که با نقش حمایتگرایانه خود می‌کوشند به قهرمان فیلم انگیزه لازم برای مقاومت را بدهند. حتی مخالفت‌های مادر دختر نیز خود به انگیزه‌ای برای تلاش بیشتر تبدیل می‌شود. فقر و بدبختی در این فیلم آن را به گودال سیاه انگاری نمی‌اندازد. پرداخت درست به افراد فقیر شرافتمند وجه تمایز این فیلم با آثار سیاه انگارانه رئالیسم اجتماعی است. آثار که فقر و تهیدستی را ملازم بزهکاری، خانواده فروپاشیده، اعتیاد، زن اغواگر و غیره می‌دانند و تصویری چرک و سیاه از فقر نشان می‌دهند. بیرو ازجمله آثار شریف و محترمی است که توانسته به ورطه سینمای مریض روشنفکری ایران نیفتد و قابی عزتمندانه از زندگی افراد تهیدست نشان دهد. این فیلم با گریز از تصنع و رئالیسم اجتماعی پرتکرار در سینمای ایران می‌خواهد گامی نو در جهت معرفی اسطوره‌های ایران داشته باشد. قهرمانانی که می‌توان وجه بارز آن‌ها را تلاش و جدیت برای دستیابی به اهداف دانست. بیرو به دنبال نمایش توکل، مبارزه، مقاومت، عدم سازش‌کاری، معرفت و وفاداری به دوستان، مبارزه با تبعیض و ظلم، دادخواهی، افشای باندبازی و مافیا گری و غیره است. اثری که گریز درستی به معضلات جامعه دارد.

بیرو به کارگردانی مرتضی علی عباس میرزایی و تهیه‌کنندگی مجید برزگر است. فیلمی در ژانر ورزشی و بیوگرافی. اثری که به کشمکش‌های فردی پرداخته و به فیلمی انگیزشی و امیدآفرین برای نوجوانان بدل شده است. شاید بتوان از نکات منفی فیلم‌نامه، شخصیت‌پردازی‌های ضعیف، بازی‌های تصنعی، کارگردانی ضعیف، صداگذاری نامناسب، صحنه پردازی نامعین و جلوه‌های ویژه آن دانست. فیلم از منظر قصه و ساختار دراماتیک دچار ضعف است. خرده روایت‌های بی‌مایه‌ای که چندان در پیشبرد داستان مؤثر نیستند و فیلم را به یک تله‌فیلم تلویزیونی تقلیل داده است. فارغ از تمام نقاط ضعف فنی فیلم، بیرو اثری خط‌شکن در ساخت فیلم بیوگرافی ورزشی است.

بیرو داستان تلاش یک نوجوان برای رسیدن به خواسته خویش و سفر قهرمان است. قهرمانی که سعی دارد زندگی خود و خانواده‌اش را تغییر دهد. شخصیت اصلی فیلم پسر نوجوانی است که علی‌رغم زندگی فقیرانه و تهی دستانه از عزت‌نفس بالای دارد. نوجوان کنشگری که ناملایمات و مصائب دستیابی به خواسته‌ها را به‌خوبی پیش چشم مخاطب قرار می‌دهد و تنها انگیزه رسیدن به موفقیت را تلاش و پشتکار توأم با رفتارهای اخلاق مدارانه می‌داند. سعی و کوششی که بدون داشتن روابط غیرمعمول نیز می‌توان به آن دست‌یافت تنها درصورتی‌که توکل و عزم راسخ خود را حفظ کنند. محوریت این فیلم نوجوانان هستند. نوجوانی که کمتر در سینمای ایران به آن پرداخته‌شده و اغلب به‌صورت نوجوانان شرور تصویر شده‌اند. بیرو به دنبال نمایش الگوی درست برای نوجوانان است. نوجوانانی که باید برای رسیدن به خواسته‌ها و علایق خود دست از تلاش و جدیت برنداشته و در این راه مبارزه کنند. نمایش الگوی نوجوان در این فیلم گرچه به‌غیراز بار دراماتیک فیلم که از نقاط ضعف فیلم به شمار می‌آید اما به‌خوبی صورت گرفته است. نوجوانانی که آینده و امید هر کشوری هستند و لازم است راه درست و صحیح رسیدن به خواسته را سوای تکیه به خانواده به آن‌ها نشان داد. نوجوانانی که باید مستقلاً و بی چشم‌داشتی به کمک‌های مالی خانواده بتوانند از پس زندگی خود برآیند. فیلم سینمای بیرو را می‌توان در زمره فیلم‌های کلاسیک و واقع‌گرایانه برای نوجوانان دانست. فیلمی انگیزشی و عبرت‌آموز که می‌تواند نتیجه امید، باور و مسئولیت‌پذیری در قبال خانواده را به‌خوبی نشان دهد.

پایان/