به گزارش تحریریه، تارنمای روزنامه هندی «nationalheraldindia.com» در گزارشی نوشت: اتحاد جدید و مهمی بین چین و ایران در حال ظهور است، زیرا دو کشور توافقنامه ای را امضا کرده اند که چین در قبال سرمایه گذاری در ایران، نفت  این کشور را با قیمت پایین و شامل تخفیف(حدود 7 درصد) دریافت می کند.

پس از تقریبا نیم دهه بحث و گفت وگو، چین و ایران توافقنامه استراتژیک سرمایه گذاری را منعقد کردند که طبق آن ایران در ازای ارائه تخفیف برای صادرات نفت به چین خواستار سرمایه گذاری ۴۰۰ میلیارد دلاری پکن در ایران طی ۲۵ سال آینده است. این توافق به هر دو کشور فضای تنفسی استراتژیک در برابر موضع تهاجمی ایالات متحده را ارائه می دهد.

خروج یک جانبه ایالات متحده از توافق هسته ای و اعمال مجدد تحریم های شدید روی ایران تاثیرات بدی گذاشته است. اقتصاد این کشور حدود ۱۵ درصد منقبض شده و با شیوع بیماری کووید ۱۹ رو به وخامت گذاشته است. سرمایه گذاری‌هایی که ایران انتظار داشت توسط غرب صورت گیرد با فشارهای آمریکا متوقف شد و «حسن روحانی» و «محمدجواد ظریف» رییس جمهوری و وزیر امور خارجه ایران که طرفدار توافق با غرب به جای چین و روسیه بودند، مقصر این مشکلات شناخته می شوند.  

توافق ایران و چین سرمایه گذاری مورد نیاز ایران را نه تنها در زمینه حمل و نقل، زیرساخت ها، راه آهن سریع السیر، بنادر و تولید برق بلکه در بخش نفت و گاز که در غیاب فناوری پیشرفته راکد مانده است، تضمین خواهد کرد. افراد نزدیک به تیم مذاکره کننده ایران ادعا می کنند چین قصد دارد در بیش از ۱۰۰ پروژه سرمایه گذاری کند. از نظر دامنه و گستردگی این توافق حتی از «کریدور اقتصادی چین – پاکستان» (CPEC) نیز بزرگ تر است.

کارشناسان معتقدند که این معامله چیزی بیش از احیای اقتصادی به ایران ارائه می دهد. این اقدام مسیر را برای پیوستن ایران به گروه معتبر سازمان همکاری شانگ های هموار می کند. بیانیه مشترک منتشر شده پس از توافق نیز مهر تاییدی بر این موضوع است.

این یک معامله برد- برد برای چین نیز هست، زیرا بازار جدیدی را برای تولید بیش از حد آهن و فولاد، سیمان و سایر صنایع چین ایجاد می کند. تمام متروها، جاده ها، بنادر، خطوط راه آهن سریع السیر و موارد دیگری که چینی ها در ایران احداث می کنند، کوره ها و ریخته گری های این کشور را برای دهه های آینده فعال نگاه خواهد داشت. چین همچنین واردات نفت و گاز مورد نیاز خود را برای چند دهه با قیمت هایی تخفیف دار دریافت می کند.

چین از نظر تامین نفت به سایر کشورهای حوزه خلیج فارس نیز وابسته است. این توافق مهار شرایط را فراتر از توان آمریکا قرار می دهد و  واشنگتن دیگر نمی تواند با تحت فشار قراردادن کشورهای حوزه خلیج فارس آنان را مجبور کند که ارسال نفت خود را به چین قطع کنند. از طرفی، ایران نیز هم اکنون شریکی دارد که خیلی به تاکتیک های فشار آمریکایی اهمیت نمی دهد و وقتی فشارهای اقتصادی بر ایران افزایش می یابد می تواند از طریق چین آن را خنثی کند. در بیانیه مشترک ایران و چین نیز در این رابطه آمده است که «ایران مانند کشورهای دیگر نیست که سیاست خود را با یک تماس تلفنی تغییر می دهند».

یک بعد نظامی نیز در این قرارداد وجود دارد. پس از انقضای تحریم های مربوط به سازمان ملل، ایران می تواند تجهیزات سخت افزاری نظامی بخرد و زرادخانه های قدیمی خود را مدرن کند. چین به عنوان پنجمین صادر کننده بزرگ اسلحه در جهان پس از منقضی شدن تحریم ها به تهران کمک می کند. با وجودی که تهران می تواند با عقد قرارداد با روسیه منابع خود را متنوع کند اما افراد آگاه در تهران معتقدند که بیشتر سلاح و تجهیزات از چین تامین خواهد شد. همچنین انتظار می رود که همکاری نظامی، آموزش نظامی و به اشتراک گذاری اطلاعات نیز طبق این توافق بسیار چشمگیر باشد.

این گزارش در پایان تاکید کرد: متاسفانه این امر چابهار را که بین جاسک و گوادر قرار دارد برای هند تقریبا غیر قابل استفاده می کند. از آنجایی که ایران اکنون استفاده بسیار کمی از بندر چابهار دارد، برنامه هند برای دستیابی به جای پایی در داخل ایران به یکباره متزلزل شده است. نگرانی هند در رابطه با فشارهای آمریکا و چالش آفرینی چین برای آمریکا درسی ارزشمند به ما می آموزد. مقامات دهلی نو باید از این موضوع درس بگیرند که با وجود آسیب های تحریم های ایالات متحده اما این فشارها نتوانسته اند ایران را به زانو درآورند. در واقع، بعید است که این اتفاق رخ دهد.

ایران به دنبال این فشارها شروع به کاهش وابستگی خود به نفت کرده و به آنچه «اقتصاد مقاومتی» می خواند روی آورده است. این امر باعث افزایش تولید و مصرف همان تولیدات داخلی شده است. حتی مطبوعات غربی که همیشه سخنگوی دولت های متبوع خود هستند با کمال وسواس اعتراف می کنند که این تحریم ها در واقع تولید و مصرف تولیدات داخلی را برای ایران احیا کرده است.

پایان/