به گزارش تحریریه، در بحران مالی وامهای رهنی سال ۲۰۰۸ ، آمریکا با شانس برشکستگی چندین بانک و موسسه مالی مهم خود و فروپاشی نظام اقتصادی روبرو بود، در این مقطع فدرال رزرو برای تامین مالی مورد نیاز نجات بانکها حتی دست به دامن وارن بافت هم شد.

در این بحبوحه روسها بطور محرمانه از چینیها خواستند تا بطور همزمان تمام اوراق قرضه ای که از آمریکا دارند را یکباره در بازار بفروشند، وقتی رییس فدرال رزرو با مقامات چین جلسه ای داشت، چینیها پیشنهاد روسیه را مطرح کردند و بن برنانکی که در آن زمان رییس فدرال رزرو بود در حالی که عرق سردی روی پیشانیش نشسته بود از مقام چینی پرسید: شما چه  پاسخی دادید؟ آن مقام چینی گفت که ما درخواست روسها را رد کردیم...بعدا این موضوع توسط ویلیام گریدر رسانه ای شد.

چینی ها اگر می خواستند می توانستند در بحران سال ۲۰۰۸ کمر اقتصاد آمریکا را بشکنند؛ اما اینکار را نکردند زیرا برنامه آنها با شوروی و روسیه تفاوت بسیار دارد.
چینیها بیش از هرچیز به اقتصاد و پول اهمیت میدهند، آنها تمام توان سیاسی خود را متوجه بخشهای اقتصادی کرده اند سیاستی موسوم به “چراغ خاموش” از انصاف هم نگذریم در این مهم موفق عمل کردند. چین و آمریکا بزرگترین شریک تجاری یکدیگرند با این حال آمریکاییها نسبت به پیشرفت چین و نظام سیاسی آن خوشبین نیستند زیرا چینی ها هم به مانند شوروی رویای نظم دیگری غیر از لیبرالیسم در سر می پرورانند آنها باور دارند که توانسته اند اشکالات کمونیست شوروی را از میان بردارند.

چین در سال ۲۰۱۳ در مراسم سالانه حزب کمونیسم پرژوه جهانی کمربند و جاده(BRI=Belt and Road Initiative) را که اقتباسی از نام ۲۰۰۰ ساله جاده ابریشم است به ابتکار ژی جینپینگ رییس جمهور این کشور رونمایی کرد؛ پروژه ای در راستای تامین مالی کسری ۳۰ تریلیون دلاری بازسازی زیر ساختهای آسیا که به تامین مالی بازسازی زیر ساختهای کشورهای در حال توسعه تغییر ماهیت داده و اکنون شامل آفریقا و امریکای جنوبی نیز می شود.

در دهه ۱۹۹۰ چاوز ،  برای تامین مالی، وام ۴۰ میلیارد دلاری را از چینی ها دریافت کرد در عوض قرار شد نفت ارزانتری به چینی ها بدهد زیرا آمریکا دیگر خریدار نفت ونزوئلا نبود، پس از چاوز هم چین ۲۰ میلیارد دلار دیگر به ونزوئلا پرداخت کرد و امروز حجم بدهی ونزوئلا به چین با توجه به اینترست های آن به ۱۵۰  میلیارد دلار میرسد؛(کل بدهی این کشور 180 میلیارد دلار است) ونزوئلا با توجه به درآمدش باید پنجاه سال آینده را برای چین کار کند زیرا توان پرداخت بیش از پنج میلیارد دلار در سال را ندارد و هرسال هم روی مبلغ باقی مانده اینترست اضافه میشود، چینیها قصد دارند بجای طلب خود بخشی از بندرگاههای این کشور را بمدت طولانی منحصرا در اختیار بگیرند.

ترکیه نیز حدود ۴۵۰ میلیارد دلار بدهی خارجی دارد که ۳۰۰ میلیارد دلار آن را تنها به چین بدهکار است.

ما تراز مالی مثبتی داریم یعنی نسبت بدهی هایمان از طلب هایمان کمتر است به قول دکتر ادیب فرق ما با ترکیه این است که ما ۲۰ سال آینده را برای خودمان کار میکنیم اما ترکیه باید کار کند تا بدهی خارجی را پرداخت کند.حداکثر بدهی خارجی ایران 8 میلیارد دلار است.

لازم به ذکر است، پروژه جهانی BRI پروژه ایست که چین با کشورهای در حال توسعه از طریق ایجاد بدهی مالی آینده مشترک می سازد.

پایان/