به گزارش تحریریه، یکی از شگفتی های تحریم های فراگیر علیه ایران مستثنی شدن بندر چابهار با میدان داری هندی ها از تحریم های آمریکا بود. مساله ای که از بررسی محافل کارشناسی کشور مغفول مانده و با مسکوت و تحلیل های پوپولیستی برگزار شده است.

این قرارداد با قراردادهایی تکمیلی بسته بندی و به خورد سیاست خارجی سردرگم کشور داده شده است و دارای اشتباهات فاحشی است. به گونه ای که ایران با هزینه خود می بایست هزینه ساخت راه آهن تا افغانستان را هم متقبل شود که منافع ممتازی برای هند و آمریکا دارد.

ایران با هزینه خود ساخت راه آهن را آغاز کرده و مقامات کشور اعلام می کنند، با راه اندازی راه آهن «چابهار- زاهدان» تنها بندر اقیانوسی ایران به شبکه ریلی کشور متصل شده و برای انجام این پروژه در سال 98 بیش از 300 میلیون دلار از صندوق توسعه ملی و بیش از 2000 میلیارد تومان هزینه شده است و باید هزینه های بیشتری برای تکمیل آن انجام شود.

دولت روحانی از سال 97 با جدیت؛ در دوران تعطیل شدن عمده پروژه های عمرانی کشور؛ تکمیل ساخت این پروژه را در دستور کار قرار داده و به دنبال اتمام آن است. دولت به عدم تحریم بندر چابهار استناد کرده و آنرا فرصتی برای تنفس کشور می داند.

استثنا شدن چابهار از تحریم، ماجرا چیست؟

آمریکا و متحد راهبردی آن در جنوب آسیا یعنی هند به دنبال استفاده از معادن افغانستان هستند. افغانستان از هیچ کریدوری نمی تواند برای نقل و انتقال مواد معدنی ارزشمند خود استفاده کرده و در محاصره دشمنان آمریکا یعنی چین، آسیای مرکزی، روسیه، پاکستان و ایران قرار دارد. در چنین شرایطی و در اوج تحریم های آمریکا علیه ایران؛ در یک هماهنگی پنهان بین هند و آمریکا؛ از سردرگمی سیاست خارجی ایران سواستفاده شده و یک قرارداد ابرترکمانچای بر کشور تحمیل کرده اند.

هند و آمریکا برای استفاده از معادن استثنایی خود در افغانستان هیچ راه ترانزیتی غیر از ایران ندارند و اگر ایران لغو تمام تحریم ها را در برابر در اختیار قرار دادن این راه مطالبه کند یک موازنه نسبی به وجود آمده است، و الا معادن افغانستان نسیب واشنگتن نخواهد شد.

اما دیپلماسی سردرگم کشور نه تنها چیزی از هندی ها در برابر این حاتم بخشی عجیب مطاله نکرده، بلکه هزینه ساخت راه آهن را هم خود متقبل شده است و هندی ها در برابر انجام تعهدات حداقلی برای توسعه چابهار هم کوتاهی کرده و از موضع طلبکار برخورد می کنند. ضمن اینکه در موضوع تحریم ها و آزار رساندن به اقتصاد ایران با بلوکه کردن دارایی های ناشی از فروش نفت و ارسال اجناس بنجل، نشان دادند که یک ترکمانچای تمام عیار امضا کرده اند.

با ورود چین به موضوع با قرارداد 25 ساله راهبردی، ایران نیازی به هند ندارد و نباید اجازه دهد معادن افغانستان به آمریکا و متحد منطقه ای آن هند برسد. تبدیل شدن ایران به راه گریز محور آمریکایی-هندی نه تنها منطقی نیست، بلکه باعث بی اعتمادی بیشتر متحدان بین المللی اصلی ایران یعنی چین و روسیه به کشورمان می شود که پس از امضای برجام و بازی شگفت آور در ماجرای قره باغ به سیاست خارجی ایران بدگمان شده اند.

ایران در معاهده برجام روی منافع ملی خود پا گذاشت و خلع سلاح را پذیرفت که برای چین و روسیه باورناپذیر بود. اگر ترامپ از برجام خارج نمی شد، و به جای خروج یک باره از برجام بر اجرای بازرسی ها و معاهده تکمیلی پروتکل الحاقی پافشاری می کرد، یا باید ایران به بازرسی ها و از دست رفتن تمام اطلاعات نظامی خود تن می داد که عملا در معرض حمله نظامی قرار می گرفت و یا اینکه ممانعت می کرد که به عنوان نقض کننده برجام شناخته شده و با فشارهای همه جانبه بین المللی روبرو می شد.

باتوجه به سابقه درخشان چینی ها در توسعه اقتصادی کشورهای طرف قرارداد و توجه به این مهم که ایران و هند به دلیل تعریف هند در محور آمریکایی نمی توانند منافع بلندمدت داشته باشند، کار کردن با هندی ها نه منفعت اقتصادی دارد و نه منفعت سیاسی و تنها باعث بدبینی بیشتر متحدان بین المللی و منطقه ایران می شود.

پایان/