به گزارش تحریریه، اندیشکده آمریکایی «امریکن اینترپرایز» در تحلیلی با عنوان «اگر کره جنوبی هسته ای شود، جهان نیز همین طور خواهد شد» آورده است: خط مشی منع گسترش سلاح های هسته ای یکی از بزرگترین دستاوردهای استراتژیک آمریکاست. اینکه حدود ۸۰ سال پس از هیروشیما، کمتر از ۱۰ کشور دارای مرگبارترین سلاح های جهان هستند، گواهی بر همکاری بین المللی و قدرت ایالات متحده است.

آشکارا تسلیحات هسته ای این روزها مورد توجه افکار عمومی مردم کره جنوبی قرار گرفته است. بیانیه سال گذشته واشنگتن که بین جو بایدن و یون سوک یول، رئیسان جمهور آمریکا و کره جنوبی منعقد شد، آمریکا را متعهد کرد که کره جنوبی را به شریک نزدیک تری در برنامه ریزی برای استفاده احتمالی از سلاح های هسته ای در زمان جنگ تبدیل کند. تحلیلگران و سیاستمداران اکنون استدلال می کنند که آیا سئول باید به دنبال بازگرداندن تسلیحات هسته ای تاکتیکی آمریکا به شبه جزیره کره پس از نزدیک به سه دهه باشد یا خیر؟

بر اساس نظرسنجی ها، اکثریت قاطع مردم کره جنوبی حتی می خواهند این کشور سلاح های هسته ای خود را بسازد.

این احساس قابل درک است. زرادخانه‌های موشکی و هسته‌ای کره شمالی در حال افزایش وحشتناکی هستند. تحلیلگران در کره جنوبی هراس داشتند که کیم جونگ اون، دیکتاتور همسایه شمالی، به زودی دستیابی به سه گانه هسته ای واقعی از موشک های زمینی، زیردریایی ها مسلح موشک هسته ای و هواپیماهای مجهز به سلاح هسته ای افتخار خواهد کرد. آنها همچنین نگران هستند که اتحاد نوین رهبر کره شمالی با روسیه کمک های فن آورانه ای برای توسعه موشک های او به همراه داشته باشد.

این تفکر از زمانی که زرادخانه کره شمالی از دفاع موشکی آمریکا پیشی گرفت، شایع شد زیرا اگر انجام این کار به حملات هسته ای به خود آمریکا منجر شود، پس در آن صورت ایالات متحده برای دفاع از سئول نخواهد جنگید. عامل هراس بعدی دونالد ترامپ است. اگرچه این ترس به صورت علنی اعلام نشده، اما غیرقابل انکار است زیرا دوره دوم ریاست جمهوری وی، ممکن است اتحاد سئول و واشنگتن را به هم بزند و کره جنوبی را تنها و آسیب پذیر کند.

با این حال، ممکن است که کره جنوبی بمب هسته ای خود را به زودی بسازد. برای کره جنوبی پرداخت هزینه تسلیحات هسته‌ای بدون از بین بردن نیروهای متعارف دشوار خواهد بود. خروج از معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای (NPT) می تواند کره جنوبی را در جمع کشورهای سرکش جهان قرار دهد. زمانی که سئول در دهه ۱۹۷۰ به طور جدی برای دستیابی به تسلیحات اتمی فکر می کرد، ایالات متحده موضع سختی گرفت. یک فشار جدید می تواند به طور جدی به اتحاد امروز آن دو آسیب برساند.

با این حال، بحث هسته‌ای کره جنوبی به دلیل آنکه تاثیر فزاینده ای بر رژیم بزرگ‌تر عدم اشاعه در جهان دارد، بسیار قابل توجه است.

این رژیم جهانی در قالب پیمان NPT گنجانده شده که تقریباً توسط همه کشورهای جهان امضا شده است. اما همکاری بین المللی، در این نمونه، بر پایه قدرت ایالات متحده استوار است.

برای چند دهه است که ایالات متحده اشاعه‌ دهندگان احتمالی سلاح هسته ای را با تحریم، انزوا و حتی اقدام نظامی تهدید می کند. این کشور هنجارها و توافقات بین المللی را برای کوچک نگه داشتن باشگاه هسته ای ایجاد کرده است. مهمتر از همه اینکه آمریکا به متحدان خود حمایت نظامی ارائه کرده است که همین موضوع کسب تسلیحات هسته ای را برای آنها غیر ضروری می کند. با انجام این کار، آمریکا هرج و مرج بین‌المللی را که در آن امکان داشت کشورها به این نتیجه برسند که این سلاح‌ها تنها وسیله بقای آن‌ها هستند، متوقف کرد.

اینکه تنها ۹ کشور دارای تسلیحات هسته‌ای هستند (از ده‌ها کشوری که ظرفیت فناوری و سایر منابع برای ساخت آنها را دارند) نشان‌دهنده موفقیت این استراتژی است. اما بررسی چشم‌انداز بین‌المللی معاصر سه عامل را نشان می‌دهد که در نهایت می‌تواند این رژیم را متلاشی کند.

نخست، تغییر موازنه نظامی است. ایالات متحده و متحدانش هنوز به طور متعارف بر دشمنان خود در اروپا و خاورمیانه تسلط دارند. اما در آسیا، یک تغییر قابل توجه در حال وقوع است.

تقویت چین، کشورهای خط مقدم را تحت فشار روزافزونی قرار می دهد. اگر این گسترش زرادخانه پکن برای یک دهه دیگر ادامه یابد، کشورهای کلیدی و شاید ژاپن یا استرالیا، می توانند با اکراه به این نتیجه برسند که مقاومت متعارف ناامیدکننده است و برای آن ها سلاح های هسته ای یک ابزار دفاعی حیاتی هستند.

عامل دوم تهاجم کشورهای دارای سلاح هسته ای علیه کشورهای غیرهسته ای است. روسیه به طرز وحشیانه ای به اوکراین که در دهه ۱۹۹۰ از تسلیحات هسته ای خود دست کشید، حمله کرده است. سپس مسکو از زرادخانه خود برای جلوگیری از مداخله مستقیم ایالات متحده استفاده کرد. اینکه اوکراین در این جنگ قدرت خود را حفظ کرد، پیامدهای جهانی را محدود کرده است. اما جهانی که در آن کشورهای دارای بمب مکرراً کشورهای بدون بمب را مورد بی‌رحمی قرار می‌دهند، به‌سرعت به دنیای هسته‌ای‌تر تبدیل خواهد شد. اگر چین بخواهد به تایوان حمله کند - و ایالات متحده نتواند یا نخواهد آن را متوقف کند - فشارها برای گسترش سلاح‌های هسته‌ای می‌تواند به طرز چشمگیری افزایش یابد.

مولفه آخر و چیزی که بیش از همه مقامات کره جنوبی را نگران می کند، بی توجهی (عقب نشینی) احتمالی آمریکا است که رژیم عدم اشاعه را بیشتر از همه مولفه های دیگر نابود می کند.

تا زمانی که اتحادهای ایالات متحده قوی و معتبر باشند، متحدان ایالات متحده گزینه های بهتر و ارزان تری نسبت به خودیاری هسته ای در دسترس دارند. برای مثال، حتی اگر ایران به سمت سلاح هسته‌ای برود، تضمین‌های امنیتی قوی‌تر ایالات متحده برای عربستان سعودی  و حمایت از برنامه هسته‌ای غیرنظامی این پادشاهی، احتمالاً می‌تواند مانع از انجام این اقدام شود.

اما اگر ایالات متحده عقب نشینی کند، متحدان سابق آن از شرق اروپا تا شرق آسیا ممکن است احساس کنند که با یک انتخاب میان اشاعه تسلیحات هسته ای و خودکشی ملی روبرو هستند؛ به همین دلیل است که بحث در مورد دستیابی به این سلاح ها در عصر ترامپ فراگیرتر شد.

اگر ترامپ در انتخابات ماه نوامبر برنده شود، احتمالاً در عمل از اتحادهای ایالات متحده خارج نخواهد شد که در این صورت او توانایی مخالفت با آنها را از دست خواهد داد. اما او همچنان به شک و تردیدها در مورد تعهدات ژئوپلیتیکی آمریکا دامن می زند و برخی از مشاوران آینده او هم خواهند گفت که گسترش سلاح های هسته ای در میان متحدان ایالات متحده در نهایت موضوع نامطلوبی نخواهد بود.

دومین دوره ریاست جمهوری ترامپ دوران اضطراب هسته ای خواهد بود. و اگر روزی ایالات متحده قدرت و تعهدی را که موجب حفظ رژیم منع اشاعه می شود از بین ببرد، این نظم ممکن است در بسیاری از نقاط جهان به یکباره فرو بریزد.

پایان/