به گزارش تحریریه، انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا از آن سریال‌هایی است که فصل‌هایش با یک موضوع تکرار می‌شود و این دوره هم پایانی که بسیاری انتظار داشتند برای یک دوره ۶ساله دیگر باز به تعویق افتاد. اگرچه به نظر می‌رسید به دلیل حضور شخصیتی همچون «ماریا ماچادو» رهبر اپوزیسیون و حمایت قابل توجهش از «ادموندو گونزالس» نامزد انتخابات اخیر این کشور چنین پایانی را رقم بزند.

در این دوره از انتخابات که یکشنبه ۲۸ ژوئیه (هفتم مردادماه) برگزار شد، «نیکلاس مادورو» با کسب ۵۲ درصد آرا توانست برای سومین دوره متوالی پیروز میدان شود؛ اما با گذشت هفته‌ها از این انتخابات، حواشی پیش‌آمده از سوی رقیب با حمایت آمریکا، همچنان ادامه دارد.

موضوعی که تازگی ندارد و خاطره حمایت‌های خارجی از «خوان گوایدو» نامزد پیشین و راست افراطی انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور را تداعی کرده است که توسط چند کشور به عنوان «رئیس‌جمهور موقت» ونزوئلا پس از انتخاباتی که در سال ۲۰۱۸ تقلب تلقی می‌شد، شناخته شد؛ استراتژی که ناموفق بود.

این که دوره کنونی هم مانند قبل خواهد گذشت و سریال انتخاب رئیس‌جمهوری ونزوئلا با همان فیلمنامه قدیمی ادامه می یابد یا آخرین فصل چاویسم رقم خواهد خورد، موضوعی است که تارنمای «لاناسیون» آرژانتین در گزارشی به آن پرداخت.

این رسانه در مورد عواملی که می‌توانند قدرت مادورو را تهدید کنند و راه‌های احتمالی خروج مادورو از این بحران به گفت‌وگو با «خسوس سیگیان» کارشناسان متخصص آمریکای لاتین نشسته است.

آیا فشار بین‌المللی - از طریق دیپلماسی یا تحریم - می‌تواند بر دولت مادورو تأثیری داشته باشد؟

خسوس سیگیان کارشناس سیاسی و رئیس شرکت نظرسنجی DatinCorp ونزوئلا در این گفت‌وگو، در پاسخ به این پرسش، با یادآوری اینکه تجربه ۲۵ساله ما در ونزوئلا ثابت کرده که مکانیسم تحریم برای تغییر دولت موفق نبوده است، گفت: نمادین‌ترین مورد مربوط به دولت موقت به رهبری خوان گوایدو بود که توسط دونالد ترامپ رئیس‌جمهور وقت آمریکا ترویج و حمایت شد؛ اما نیکلاس مادورو از آن فشارها جان سالم به در برد.

وی ادامه داد: به قبل‌تر برگردیم باز شاهدیم که اتفاقات دوران چاوز هم حکایت از این داشت دولت که ونزوئلا خیلی به آنچه جامعه بین‌المللی فکر می‌کند اهمیت نمی‌دهد. آنها پروژه خود را به خوبی تعریف کرده‌اند و از سوسیالیست‌های سرسختی هستند که رویکرد قدرت کاملاً متفاوتی با سایر سوسیالیست‌های جهان دارند. به همین دلیل شاید بتوان گفت در حال حاضر معضل دولت این است که اکنون چه باید بکند: آیا باید به معیارهای رادیکال خود ادامه دهد یا اینکه به مدار احزاب سوسیال دموکرات جهان نزدیک‌تر شود.

اپوزیسیون که این بار از اتحاد و حمایت داخلی بیشتری برخوردار است، برای رسیدن به اهدافش چه ابزارهایی بکار می‌برد؟ آیا احتمال تغییرات عمده وجود دارد؟

رئیس شرکت نظرسنجی DatinCorp ونزوئلا، با تأکید بر اینکه اپوزیسیون در این دوره قدرت زیادی دارد، اما ضعف بزرگی هم دارد، خاطرنشان کرد: داشتن رهبری همچون ماریا کورینا ماچادو نقطه قوت و بزرگ آنان است که توانسته تأثیر زیادی در ایجاد اتحاد داشته باشد؛ اما این نقطه قوت به نوبه خود ضعف بزرگ آنان محسوب می‌شود؛ زیرا دولت مادورو هزاران بار گفته است که به دلیل رویارویی‌های قبلی هرگز قدرت را به ماچادو و دیگر رهبران اپوزیسیون واگذار نمی‌کند. علاوه بر این، مخالفان تا کنون راه‌حل معتدل‌تری برای تفاهم پیشنهاد نداده‌اند.

سیگیان افزود: اکنون هر دو طرف در یک رینگ هستند و ما نمی‌بینیم که کسی تسلیم شود. ماچادو می گوید که اپوزیسیون مایل‌اند در مورد شرایط خروج از این اوضاع مذاکره کنند و به حقوق سیاسی همه احترام بگذارند. اما مسئله اساسی این است که آیا در دولت نسبت به آنچه ماچادو می‌گوید اعتماد وجود دارد؟ من این‌طور فکر نمی‌کنم. تا زمانی که او رهبری است که دولت باید با او مذاکره کند، من آن را بسیار پیچیده می‌بینم. من معتقدم که اپوزیسیون و ماچادو باید در تلاش برای ایجاد فضاهای اعتماد که مبنای اساسی هر مذاکره است، مشارکت کنند. ادموندو گونزالس فردی مناسب برای گذار به نظر می‌رسد، اما او هنوز خودمختاری نشان نداده است و به نظر می‌رسد فردی که در نهایت حکومت را رهبری خواهد کرد ماچادو است. این موضوعی است که بازی در آن گیر کرده است.

اولین واکنش‌ها پس از اعلام پیروزی مادورو در انتخابات، اعتراضات شهروندان بود که دولت با سرکوب پاسخ داد. با توجه به تجربیات اعتراضی سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۷، آیا ممکن است تغییری در ونزوئلا از خیابان‌ها ایجاد شود؟

سیگیان در پاسخ به این پرسش تصریح کرد: قطعاً نه. خشونت در خیابان‌ها هیچ نوع تغییری در ونزوئلا ایجاد نمی‌کند و دلیل آن بسیار ساده است: دولت از نظر ایدئولوژیکی و سیاسی نه‌تنها برای رویارویی با مخالفان بلکه با ایالات متحده از قدرت کافی برخوردار است؛ برای آنها این حماسه هزار برابر انقلاب است.

وی افزود: قطعاً تنها راه برون‌رفت، مذاکره و طی‌کردن مسیر انتخاباتی است. خوشبختانه، اپوزیسیون پس از شکست در انتخابات پارلمانی ۲۰۱۵، بار دیگر مسیر انتخابات را در پیش گرفت؛ اما متأسفانه هر بار با نادیده‌گرفتن نتایج اعلام شده توسط دولت، تمام زیرساخت‌ها را زیر سؤال برده است و دست به شورش می‌زنند و هزینه‌تراشی می‌کنند. به همین دلیل می‌توان تصور کرد اگر مادورو شش سال دیگر در قدرت بماند، چه تعداد از ونزوئلایی‌ها در روند انتخابات بعدی شرکت خواهند کرد و این شاید یکی از بزرگ‌ترین ضررهایی باشد که این روند می‌تواند داشته باشد.

سیگیان با تأکید بر اینکه همه، از جمله مادورو، خواهان تغییر هستند، یادآور شد: برای رسیدن به این تغییرات و تحولات، نخست همه باید از رینگ این مسابقه کذایی خارج شوند، زیرا تا زمانی که رینگ (رقابت و تقابل) مطرح است، ایجاد فضای اعتماد و رسیدن به یک مذاکره موفق، دشوار خواهد بود. ثانیاً، عملگرایی باید حاکم شود. اگر در شرایطی بسیار عمل‌گرایانه توافق کنیم، گاهی هم مجبوریم قورباغه‌ها را ببلعیم یا امتیازات قوی بدهیم. شاید یک سال برای جهان کافی باشد تا بداند ونزوئلا چیست و چه پتانسیل‌هایی پیش رو دارد.

پایان/