اساس سینمای وحشت بر پایه وحشتهای بشری بنا شده است و به جرات می توان گفت که وحشت موثر، وحشتی است که از بدوی ترین ترسهای انسان باشد؛ نا شناخته بودن، ناتوانی، بیگانگی، مثله شدن و در نهایت مرگ. وقتی قصه فیلم حول محور قهرمانی شکل بگیرد که قرار است ترسهای بنیادی بشری را تجربه کند، تماشاگر نیز وحشتی عمیق را تجربه میکند چرا که به همذات پنداری با قهرمان ترغیب می شود.

از جمله این وحشت ها، ترس از اجنه است. موجوداتی ناشناخته برای بشر، که همین عدم شناخت موجب شده که انسانها توانایی هایی را برای اجنه متصور شوند که بعضی دروغین و برخی بر اساس ادیانی چون اسلام راستین است.

قدمت داستانها و ماجراهای حول محور اجنه موجب شده که فیلمسازان نیز از حضور آنها در سینما استقبال، و فیلمهای مختلفی را بر اساس این عنصر وحشت زا بسازند؛ که فیلم "جن‌گیر پاپ" نیز از همین دست فیلمهاست.

در سال 1987، پسر بچه ای، به نام هنری همراه مادرش جولیا و خواهرش امی از آمریکا به اسپانیا آمده تا یک صومعه قدیمی اسرارآمیز را به وصیت پدر هنری بازسازی کنند. هنری در این صومعه بشدت بیمار می شود ولی کم کم مشخص می شود که جسم هنری به تسخیر اجنه درآمده است. در نتیجه به پدر آمورث، جنگیر اعظم واتیکان، دستور داده می شود که به اسپانیا رفته و جان آن بچه را نجات دهد.

فیلم بر اساس کتابی از گابریل آمورث ساخته شده که در آن آمورث داستان جن گیری های خود را تشریح کرده است. آمورث به همراه پنج کشیش دیگر انجمن بین المللی جن گیران را تأسیس کردند. کار او در شیطان شناسی و جن گیری شهرت بین المللی را برای او به ارمغان آورد. پدر آمورث در طول دوران حرفه‌ای خود ادعا کرد که ده‌ها هزار جن‌گیری انجام داده و به یکی از برجسته‌ترین و بحث‌برانگیزترین چهره‌های کلیسای کاتولیک در دوران مدرن تبدیل شده است. همین مساله ذهن بیننده را به سمت حقیقی بودن قصه فیلم هدایت کرده و خود به خود موجب عمق دادن وحشت فیلم می شود. چرا که حس همذات پنداری با شخصیت های فیلم به شکلی عمیق تر به بیننده القا می شود.

نکته جالبی که فیلمساز روی آن تاکید دارد درجه بندی اجنه بر اساس هوش و توانایی است. در ابتدای فیلم یک جن گیری را داریم در آن آمورث عملا با یک جن پخمه روبرو است و خیلی راحت آن را از بین میبرد. ولی جنی که هنری را تسخیر کرده جنی بسیار قدرتمند است. فیلمساز قدرت این جن را آرام آرام نشان می دهد که به عمق بخشیدن صحنه های وحشت زا کمک زیادی میکند.

در همان ابتدای فیلم شخصیت پدر آمورث در طی چند سکانس پرداخت می شود. مردی خاکی، خودمانی و شوخ طبع که همواره با وسپا سفر می کند ولی در عین حال بر کار خود بسیار عالم و مسلط است. اما همین شوخ طبعی آمورث موجب شده در بسیاری از سکانسهای فیلم که می توانست وحشتی ممتد و بسیار عمیق را به بیننده القا کند، شوخی های وقت و بی وقت او زهر وحشت را گرفته و فضا را تلطیف می کند که این مساله به نقطه ضعف فیلم بدل شده است. چرا که به محض اینکه عناصر وحشت در کنار هم قرار است بیننده را به شدت بترساند ناگهان آمورث باب شوخی را باز کرده و نمی گذارد وحشت به عمق وجود بیننده نزدیک شود.

متاسفانه همین لوده بازی های آمورث در بسیاری از لحظات حساس فیلم ضربه بسیار جدی به فیلم زده و فیلمی را که میتوانست در ژانر وحشت موفقیت زیادی کسب کند، به فیلمی متوسط تبدیل کرده است.

پایان/