نقدینگی به تنهایی تعیین کننده نیست، ترکیب، کیفیت و توزیع نقدینگی و بیش از همه نسبت نقدینگی به تولید ناخالص داخلی است که اهمیت دارد. نسبت نقدینگی به تولید ناخالص جهان ۱۳۰، کشورهای آسیای شرقی ۱۹۰، درآمد متوسط ۱۵۰، خاورمیانه ۹۰ و ایران ۹۰ درصد است.

در سه دهه گذشته نسبت نقدینگی به تولید ناخالص داخلی ایران ۶۵ درصد و کشورهای درآمد متوسط بیش از ۲۰۰ درصد افزایش یافته است. نسبت نقدینگی به تولید ناخالص در دور اول ریاست جمهوری روحانی از ۶۰ به ۹۰ درصد رسید که عامل غالب آن خلق نقدینگی توسط بانکها و به ویژه بانکهای خصوصی بود.

در خطا بودن رشد بی قاعده نقدینگی تردیدی نیست، اما این که چند اقتصادخوانده وابسته به بانکهای خصوصی و بنگاههای خصولتی در ۴ سال مشوق رشد نقدینگی و در ۴ سال دیگر دلواپس نقدینگی باشند، نشان دهنده استفاده ابزاری از نقدینگی برای اجرای شوکهای قیمت ارز و دارایی ها جهت تامین منافع ائتلاف غالب رانتی-رفاقتی-غارتی با غارت مردم است. از دیدگاه این جماعت فاسد، کم سواد و خود فروخته همه چیز برای اقلیت در قدرت مباح و برای مردم حرام است. 

پایان/