به گزارش تحریریه، فلز مس در سال میلادی کنونی به کالایی با بازاری داغ تبدیل شد که قیمت هر تن آن به بیش از ۱۰ هزار دلار هم رسید. این فلز برای ساخت کابل و در انتقال برق نقشی اساسی دارد.

بسیاری از تحلیلگران دو دهه بعد را دوران رشد شدید نیاز بازار جهان به فلز مس می دانند زیرا تمرکز بر ساخت خودروهای برقی افزایش می یابد. در هر خودروی برقی تا سه برابر یک خودروی احتراقی مس مصرف می شود. در خودروهای بنزینی بین ۲۰ تا ۳۰ کیلیوگرم مس مصرف می شود این رقم در خودروهای برقی سدان از ۶۰ تا ۹۰ کیلو خواهد بود و در ساخت هر اتوبوس برقی هم چند صدکیلو گرم مس نیاز است. 

تحلیلگران برآورد می کنند تا پیش از سال ۲۰۵۰ نیاز بازار مصرف به مس به حدود ۱۰۰ میلیون تن در سال می رسد. میزان مس مصرف در جهان حدود ۲۷ میلیون تن در سال است. 

چین اکنون بزرگترین مصرف کننده مس جهان است و این کشور بیشترین واردات را از آمریکای لاتین انجام می دهد. این در حالی است که یکی از بزرگترین منابع مس جهان در کشور همسایه آن یعنی افغانستان موجود است.

در همین راستا دومین اقتصاد جهان برخلاف بسیاری از کشورهای ثروتمند علاقه مندی خود به مشارکت با طالبان را نشان داده است. چین گفته است که آمادگی دارد تا روابط دوستانه ای را با دولت طالبان آغاز کند. یکی از انگیزه های پکن معادن موجود در افغانستان به ویژه ذخیره مس این کشور است. 

شرکت دولتی «گروه متالورژی چین» در سال ۲۰۰۷ به توافقی با کابل در زمینه استخراج مس از معدن عظیم «مس عینک» به مدت ۳۰ سال به میزان ۱۱.۵ میلیون تن مس دست پیدا کرد. با این حال این ذخیره به عنوان دومین ذخیره بزرگ مس جهان به دلایل امنیتی هنوز اجرایی نشده است.

تارنمای روزنامه «گلوبال تایمز» چین نوشت، پس از تثبیت اوضاع و برقراری امنیت مخصوصا به رسمیت شناخته شدن طالبان افغانستان در جامعه بین المللی، این معدن بازگشایی می شود.

همزمان با تلاش های پکن، کشورهای غربی هم به تکرار اتهامات خود علیه چین ادامه می دهند و پکن را به بهره کشی از افغانستان و طالبان متهم می کنند. «گیوم پیترون» کارشناس فرانسوی و نویسنده کتاب «جنگ فلزات کمیاب» تصریح کرد: مطمئن نیست که افغانستان به یک الدورادو معدنی دیگری تبدیل شود. وی علت را نیازمندی شدید سرمایه ها به فضای پایدار سیاسی عنوان کرد.

وی گفت در این شرایط حدود ۲۰ سال برای سوددهی یک سرمایه گذاری معدنی از اکتشاف تا استخراج و تولید مس به طول می انجامد. اگر کشورِ میزبان فضای سیاسی باثبات و سیستم قانونی و قدرتمندی را نداشته باشد هیچ شرکتی چنین سرمایه گذاری انجام نمی دهد.

پایان/