به گزارش تحریریه، سیاست خارجی سردرگم ایران در 8 سال گذشته تنها برجام نیافریده و شاهد یک ترکمانچای تحقیرکننده در منطقه مکران و بندر چابهار هم هستیم که از سال 1392 تاکنون به حیات خلوت هندی ها تبدیل شده است.
سوبرانیام جایشانکار وزیر امور خارجه هند در حساب توئیتری خود در ادامه تلاش این کشور برای تحمیل یک ترکمانچای به جمهوری اسلامی ایران، از مطرح شدن پیشنهاد قرار گرفتن بندر چابهار در کریدور شمال-جنوب خبر داد.
جایشانکار در جساب توئیتری خود نوشت: پیشنهاد شد که بندر چابهار برای دسترسی امن، معتبر و بدون مانع کشورهای آسیای مرکزی به دریا در چارچوب کریدور شمال-جنوب قرار گیرد. از [طرح] کارگروه هند-ایران-افغانستان-ازبکستان برای استفاده مشترک از بندر چابهار استقبال میکنیم.
دولت فاشیست هند در دوران حسن روحانی توانست یک ترکمانچای جدید را بر جمهوری اسلامی تحمیل کرده و حتی در هماهنگی پنهان با آمریکا و ناتو بندر چابهار را از تحریم معاف کرد! و کسی در ایران سوال نکرد که چرا این بندر از تحریم های آمریکا معاف شده و چه ویژگی هایی دارد که باعث توجه ویژه امریکا و هند شده است.
برآوردها نشان می دهد که کریدور شمال-جنوب مهمترین حلقه تجارتی بین آسیا و اروپا است که صرفه 40 درصدی در مسافت و زمان دارد و از نظر هزینه نیز تا ۳۰ درصد ارزانتر است. ضمن اینکه هند برای استفاده از معادن افغانستان نیازمند استفاده از خاک ایران و بندر چابهار است.
تقدیم کردن چابهار به هند، یعنی ایران بزرگترین امتیازی که هندی ها برای آن جایگزینی ندارند(دسترسی به افغانستان و آسیای مرکزی) را هدیه کرده و باعث اعمال فشار بر چین(رقیب هند) شده است که در دوران تحریم در کنار ایران بود، برخلاف هند که همکاری 100 درصدی با آمریکا در تحریم ایران داشت. این سیاست خارجی عجیب و غریب که معنایی جز لگد زدن به منافع ملی ندارد باعث تردید چین و روسیه در مورد منطق سیاستگذاری در ایران شده و تبعات ناگواری را به بار آورده است.
معادن افغانستان هزاران میلیارد دلار ارزش دارد و هند راهی غیر از ایران برای رسیدن به منطقه ندارد. ضمن اینکه دسترسی هند به آسیای مرکزی هم فقط از مسیر ایران امکانپذیر است.
نخستین کاری که سید ابراهیم رئیسی باید در سیاست خارجی انجام دهد مساله برجام نیست، به بیرون پرت کردن هند از چابهار و جایگزین کردن چین است که در 15 سال گذشته عملکرد درخشان در بندر گوادر پاکستان داشته است.
پایان/
نظر شما