بدون تردید مسئله انتخابات و پروسه های سرنوشت ساز مرتبط با آن یکی از فضاهای قابل تامل و تعقل برای سنجش برنامه، خرد، عقلانیت، عملکرد و رفتار نامزدهای انتخاباتی است که میتوان با اندکی تحقیق و تفحص توام با بصیرت، چگونگی رفتارهای فردی، جناحی، حزبی و ... (با این موضوع حیاتی) توسط انتخاب شوندگان (کاندیداها) بر استفاده از برخی روشهای متداول اما غیرمتعارف که هدفی جز انحراف و دو قطبی سازی مسیر درست انتخابات را ندارند وقوف پیدا نمود.

بر این اساس ذیلا به برخی از این روشهای مرسوم طی دهه های اخیر که عمدتا از دایره اخلاق، وجدان، شرع، عرف و قوانین مدون کاملا خارج بوده و با بهره گیری وسیع از وسائل ارتباط جمعی حقیقی و مخصوصا مجازی (در سنوات اخیر) تبلیغ گردیده و تسری یافته اند، اشاره می گردد:

روش اول
"بزن زیر میز به هر قیمتی"

این استراتژی اکثرا توسط افرادی که خودشان در حاکمیت مسئولیت داشته اند، با اتکاء بر رزومه کاری برای اثبات حقانیت خود و دفاع از مواضع عملکردی جهت قانع نمودن افکار عمومی مورد استفاده واقع میگردد. در این روش حمله به قانون؛ ساختارها؛ سیاست ها و برنامه های قانونی کاملا مشهود بوده و تا حد امکان سعی می گردد که باورهای مردمی با چالش انحراف مواجه گردد. بهترین راه زدن زیر میز و قهرمان سازی از خود و گرفتن ژست‌های بحق مردمی است. 

روش دوم
"فقط ما خوبیم"

این گروه خود را مالک بی بدیل و بلامنازعه کشور می‌دانند و هر کسی غیر خودشان را " نفی" می‌کنند. این گروه درباره حمایت‌های قبلی خود از کاندیداها و خروجی‌ هایی که داشته، هیچ توضیحی نمی‌دهند و دائما بر طبل اینکه اگر "ما" نباشیم همه‌چیز از دست خواهد رفت، می‌کوبند.

روش سوم
"رقیب هراس‌ها"
این گروه بیشتر از برچسب‌زنی و پیش‌بینی‌های هراس‌انگیز و زیر سوال بردن افراد (نه تفکرات و استدلال‌ها) بهره می‌برند.. 
این گروه به‌خوبی می‌دانند که برانگیختن احساسات مردم و اهریمن سازی از رقیب، یک موفقیت محسوب می‌شود.  

روش چهارم
 "ما و مردم" "آن‌ها و نظام"

این دسته دوقطبی سازان قهاری هستند که در گام نخست با عنوان سازی و برچسب‌زنی، فرد، گروه یا جریانی را ذیل یک کلمه قرار می‌دهند و از این طریق به هدف خود که قرار دادن مردم در برابر هم، درانتخابات هست، به مقصود خود نائل می آیند.

این گروه به‌ظاهر با شعارهای فریبنده خود را مردمی معرفی نموده و  فرد یا افراد مقابل خود را محصول یک مافیا و زد و بند سیاسی میدانند، این دسته از تکنیک سیاه و سفیدنمایی استفاده می‌کنند. 

روش پنجم
"می‌توانستیم، اما نگذاشتند"

گروهی از جریانات که قصد کنشگری انتخاباتی دارند، همواره سعی در ارائه تصویری مبهم از نهادهای پنهان و پشت پرده که مانع شده‌اند تا آن‌ها کار کرده یا شعارهایشان را عملی کنند، بهره می‌برند. سیاه نمایی و نداشتن اختیارات قانونی و ... شاه‌بیت سخنان این دسته است. 

روش ششم
"تکرارکنندگان بی‌اثری"

این گروه با استفاده از تکنیک تکرار سعی می‌کنند القا کنند که رای مردم اثر نداشته و نتیجه رای بنفع اشخاص و یا گروههای خاص می باشد.
 پمپاژ نا امیدی در جامعه و سعی در پائین آوردن مشارکت، نتیجه استفاده از این روش  است.

روش هفتم
"کامیابی از بی بصیرتی افراد"

استفاده ابزاری  از انسانهای نا آگاه در حوزه مسائل سیاسی است، بدینگونه که این افراد بی بصیرت، دانسته و یا ندانسته همان کاری را میکنند که افراد ملحد و دشمنان انتظار آن را دارند، یعنی تخریب شان و جایگاه اجتماعی، سیاسی، مذهبی و ملی نیروهای خودی در راستای خصومتها و القائات منفی که گروههای رقیب ایجاد می کنند.

پایان/