هر کدام از افراد بنابر اصالت و محل زندگی، قومیتی دارد. اقوام لر، کرد، ترک، فارس و .... که تشکیل دهنده جامعه ایرانی هستند. تنوع قومیت ها در کشور با فرهنگ های گوناگون، موهبتی است که اگر توجه ویژه ای به آن داشته باشیم، می تواند موتور محرکه توسعه کشور نیز باشد. تنوع قومیت ها در کنار اقلیم چهار فصل ایران، جاذبه های گردشگری را بیشتر می کند و صنعت توریسم می تواند از این ظرفیت بهره بیشتری ببرد. در کنار این مزایا، در صورت قومیت گرایی افراطی، نه تنها مزایای اشاره شده را تحت الشعاع قرار می دهد، بلکه مانعی برای توسعه خواهد بود.

این موضوع زمانی بغرنج تر می شود که چنین نگاهی در ساختارهای اداری رواج یابد که بعضا به نظر می رسد چنین رویکردی جزئی از فرهنگ برخی از سازمان ها است.

حضور افراد در پست های مدیریتی به خصوص در حوزه اداری که با هجوم هم قومیتی های مدیر به سازمان مواجه می شود و کم کم فضای کار را برای کارشناسان سخت تر می کند. زیرا هدف حداکثرسازی منافع قومیت خاص حاکم است نه منافع سازمان!

این تضاد منافع به تدریج موجب شکل گیری گروه های غیررسمی در سازمان بر اساس قومیت، همشهری بودن و .... می شود که دو هدف را دنبال می کند:

1- مخالف قومیت حاکم هستند و برای نشان دادن ناکارآمدی مدیران حاکم، هر اقدامی ولو به زیان سازمان انجام می دهند.

2- تصدی پست های کلیدی از طریق لابی با نهادهای بالادست سازمان جهت فشار برای حضور هم گروه ها در دستور کارشان قرار می گیرد.

نتیجه این اقدامات، بروز دور و تسلسل در مدیریت سازمان و در نتیجه دور شدن از اهداف اصلی است. لذا در جهت توسعه سازمانی و ملی نیاز است از قومیت گرایی فاصله گرفته شود.

پایان/