تهران - تحریریه - اتوبان مدرس که در سال 1349 احداث شد یکی از زیباترین و کم عیب ترین اتوبان های خاورمیانه است که در نقطه مقابل اتوبان پرترافیک امام علی(ع) قرار دارد، چرا دچار چنین عقبگرد سنگینی شده ایم؟

به گزارش تحریریه، اتوبان مدرس که در سال 1349 احداث شده است دارای برتری های محسوسی در مقایسه با اتوبان تازه احداث شده امام علی(ع) در سال 1392 است. اتوبان مدرس به طول 9 کیلومتر و احداث شده در سال 1349 یعنی 50 سال قبل؛ یکی از زیباترین اتوبان های خاورمیانه است که به ندرت پرترافیک می شود. در مقابل، اتوبان امام علی(ع) که در سال 1392 احداث شده است معمولا با ترافیک های سنگین و با نمای بتنی و در گودال احداث شده که فاقد استانداردهای روز، که حتی استاندارهای 50 سال پیش است. کم و زیاد شدن های متوالی عرض اتوبان امام علی که بین 2 تا 5 لاین متغیر  است باعث ایجاد گره های کور فراوانی می شود، زیرا در اتوبان ها و خیابان ها؛ تنگترین محل؛ عرض اتوبان و خیابان را تعیین می کند. ایده اختصاص یک لاین به اتوبوس های تندرو شهری پس از پایان ساخت اتوبان امام علی(ع) باعث بدتر شدن اوضاع و پرحجمتر شدن ترافیک اتوبان شده است. کاری که می شد با احداث مونوریل در بین دو لاین رفت و برگشت با ستوان هایی بر روی زمین بهتر انجام داد و دو لاین رفت و برگشت را از بین نبرد. ضمن اینکه لاین های اتوبوس هم منظم نیست و گاه محو شده و اتوبوس های تندرو وارد لاین عادی خودروها می شوند! سوال اساسی که برای مردم پیش آمده این است که چرا چنین عقبگرد عجیبی در فاصله 50 ساله ایجاد شده و از توانایی ساخت اتوبان زیبای شهید مدرس به اتوبان بتنی، نازیبا و پرترافیک امام علی(ع) رسیده ایم؟ مقایسه پیشرفت کشور در برخی حوزه های علمی و نظامی با اتوبان سازی که فناوری به مراتب ساده تری دارد، نشان از یک نقص مدیریتی جدی است. استفاده از مدیران شبه تکنوکرات که با دانش روز آشنایی نداشته و به جای استفاده از انباشت دانش و تجارب مدیریتی؛ با تبلیغات و هیاهو کار می کنند، باعث ایجاد چنین تناقض هایی شده است. نمی توان پذیرفت که در سال 1349 کشوری توان ساخت اتوبان شهید مدرس را داشته باشد، اما در سال 1392 اتوبان امام علی(ع) را بسازد. این عقبگرد سنگین در ساخت دانش بزرگراه سازی نیست، زیرا دانش کشور در حوزه های به مراتب دشوارتر به مرزهای روز جهانی رسیده است، بلکه ناشی از ضعف شدید در مدیریت کلان شهری است که مدیران سیاست زده بر کشور حاکم کرده اند. اگر در ساخت اتوبان و به طور کلی در شهرسازی، به جای شبه تکنوکرات ها از متخصصان امر که فهم هویتی درستی داشته باشند، استفاده می شد، تهران با معظلات خودساخته کنونی که آن را به یک شهر غیرقابل تحمل تبدیل کرده است مواجه نبود. پایان/