تهران - تحریریه - رئیس مجلس به جای سخنگوی مجلس اصطلاحی مختص فضای سیاسی احزاب داخلی کشور و در تضاد صریح با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است.

به گزارش تحریریه، رئیس مجلس در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران واژه ای ناآشنا است و هرگز به کار نرفته است. در تمام کشورها سخنگوی مجلس به عنوان اداره کننده مجلس به رسمیت شناخته شده است و اصطلاح رئیس مجلس را نخستین بار اکبر هاشمی رفسنجانی در کشور باب کرد و در دوره علی لاریجانی تعمیق شد. در دوره علی لاریجانی با ایجاد سران قوه، مجلس کارکردی متفاوت پیدا کرد و کلیت پارلمان از دور تصمیم گیری ها خارج و علی لاریجانی به جای پارلمان نشست. این بدعت باعث متزلزل شدن ساختار قانونگذاری کشور شده و در تضاد با حقوق اساسی کشور و رویه های رایج در دیگر کشورها قرار دارد. سخنگوی مجلس یک نماینده مانند سایر نماینده ها است و تنها شان اداره جلسات را برعهده دارد. اما در ایران به عنوان رئیس قوه تعریف شده است. سید شمس الدین حسینی وزیر اسبق اقتصاد و گزینه جدی ریاست مجلس یازدهم در مصاحبه با خبرگزاری برنا اظهارات جالبی داشت و گفت: شخصا در یک مطالعه تطبیقی میان قانون اساسی ایران با سایر کشورها متوجه شدم که در مجالس سایر کشورها مقامی تحت عنوان رئیس مجلس و رئیس قوه مقننه به رسمیت وجود ندارد. در این میان فرقی نمی‌کند چه کسی باشد هر کسی که باشد چه خود بنده و چه فرد دیگر باید بپذیرد او فقط اداره‌کننده جلسات مجلس است. سبحان احمدی کارشناس حقوقی با استقبال از اظهارات سید شمس الدین حسینی، گفت: ایشان از روی منافع فردی خود رد شده و به منافع ملی توجه کرده است. طبیعی است که اگر به منافع فردی خود توجه می کرد برایش سودمندتر بود که رئیس احتمالی مجلس باشد تا سخنگوی احتمالی مجلس آینده، و بهتر است سایر نامزدهای ریاست مجلس هم به این حرکت اساسی حسینی بپیوندند. در صورت تحقق این امر و با پایان دادن به نهادهای با کارکرد زمانی محدود مانند جلسات سران قوا و جایگاه های خودساخته مانند رئیس مجلس، نهاد قانونگذاری کشور می تواند به راس امور بازگشته و نقش خود را برای تحقق اهداف عالیه نظام ایفا نماید. پایان/