انگار که ذهنگرایی، آغاز بررسی پدیده ها از روی رفتار های بیرونی و نه از ویژگی های درونی و ساختار خودِ پدیده، به یک اپیدمی در بین "اندیشمندان" (!) ایران تبدیل شده است. ایشان بررسی نمیکنند که سیستم سرمایه داری ایران (جزء) چگونه متولد شد و چه جایگاهی برای آن در سیستم سرمایه داری جهانی (کُل) در نظر گرفته شده است، چگونه کارگزاران این سیستم در قیام 57 به قدرت رسیدند، چه اتفاقی پس از آن افتاد، ... ایشان میپندارند که میتوان این سیستم سرمایه داری را با سرمایه داری ژاپن (یادش بخیر اونیکه میخواست با وام نسبتاً سنگین از سیستم امپریالیستی ژاپن اسلامی شود!)، چین، ... مقایسه کرد و خیلی ساده فتوا صادر میکنند که "امنیت برای امنیت" نافرجام است، باید سیاست "درهای باز" را در پیش گرفت و اینکه "توسعه" که خود امنیت می آورد! ایشان عمداً جایگاه ژئوپلتیک ایران و ویژگی شرایط کنونی جهان را زیر نمد میگذارند. فتوای ایشان، آرزوی بخشی از بورژوازی ایران که قدرت اقتصادی-اجتماعی زیادی دارد، را دولت حسن روحانی با جان و دل آویزه گوشش و در این راه جانفشانی کرده بود. نتایج آنرا همه دیدند!

خب کشورهای اطراف برای توسعه خود مبالغ زیادی هزینه کردند. آن وقت در ایران میگوییم در وضعیت فعلی درآمدی با کسری بودجه و ... کیش و قشم و سواحل جنوبی و سیستان و بلوچستان و همه بیابانهای ایران و ... توسعه پیدا کنند (؟!) کاش توضیح میدادند چطور بودجه اش تامین شود و با چه سازوکاری این مناطق به آن سطح از توسعه که ایشان میفرمایند برسند.