ریسک نقدینگی یعنی اینکه یک فرد یا شرکت پول کافی برای رسیدگی به تعهدات مالی (پرداخت بدهی‌ها) خود را در زمان مقرر نداشته باشد. به سهولت تبدیل یک دارایی به وجه نقد بدون تاثیر منفی بر قیمت بازار آن نقدپذیری می‌گویند، این ریسک زمانی افزایش پیدا می‌کند که شرکت نتواند سرمایه‌گذاری خود را در ازای وجه نقد برای پرداخت بدهی‌هایش با سرعت مناسب بخرد یا بفروشد.

نکات کلیدی

۱- نقدینگی یعنی توانایی یک بنگاه، شرکت یا حتی فرد، در پرداخت بدهی‌هایش بدون متحمل شدن زیان‌های فاجعه‌بار.
۲- سرمایه‌گذاران، مدیران و طلبکاران هنگام تصمیم‌گیری در مورد درجه ریسک یک سازمان از نسبت‌های اندازه‌گیری نقدینگی استفاده می‌کنند.
۳- اگر یک سرمایه‌گذار شخصی، کسب‌وکار یا موسسه مالی، نتواند تعهدات بدهی کوتاه‌مدتش را برآورده کند، با ریسک نقدپذیری مواجه است.

درک ریسک نقدینگی

همه‌ی ما می‌دانیم که هرچقدر اندازه‌ی اوراق بهادار یا ناشر آن کوچکتر باشد، ریسک نقدپذیری بیشتر است. یکی از عواقب حمله‌ی ۱۱ سپتامبر و همچنین بحران اعتباری جهانی در سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۸ این بود که افت ارزش سهام بسیاری از سرمایه‌گذاران را وادار کرد که دارایی‌هایشان را به هر قیمتی بفروشند. این هجوم برای خروج از بازار باعث شد که اختلاف قیمت درخواستی و پیشنهادی به شدت گسترش پیدا کرده و قیمت کاهش زیادی پیدا کند که در نتیجه موجب نقدناپذیری بازار شد.

ریسک نقدینگی وقتی اتفاق می‌افتد که یک سرمایه‌گذار فردی، کسب‌وکار یا موسسه مالی، نتواند تعهدات بدهی کوتاه‌مدتش را برآورده کند. سرمایه‌گذار یا نهاد ممکن است به دلیل کمبود خریدار یا ناکارآمدی بازار، قادر به تبدیل دارایی به پول نقد بدون صرف نظر کردن از سرمایه و درآمد نباشد.

ریسک نقدینگی در موسسات مالی

موسسات مالی، تا حد قابل توجهی به پول قرض‌گرفته‌شده تکیه دارند؛ به همین دلیل معمولا برای اطمینان از اینکه بدون ضررهای سنگین که می‌تواند فاجعه‌بار باشد بتوانند تعهدات بدهی خود را ایفا کنند، مورد بررسی قرار می‌گیرند. به‌ همین دلیل، موسسات برای اندازه‌گیری ثبات مالی خود با الزامات انطباق سخت‌گیرانه و تست استرس مواجهند.

شرکت بیمه سپرده فدرال (FDIC) پیشنهادی را در آوریل ۲۰۱۶ مطرح کرد که در پی آن نسبت خالص تامین مالی باثبات ایجاد شد. با این پیشنهاد قصد داشتند که نقدینگی بانک‌ها را در دوره‌های استرس مالی افزایش دهند. این نسبت نشان می‌دهد که آیا بانک‌ها به اندازه‌ی کافی دارایی‌های باکیفیت که در طی یک سال به وجه نقد تبدیل شود، دارند یا خیر؟ بانک‌ها کمتر به تامین مالی کوتاه‌مدت، که تمایل به نوسان بیشتری دارد، تکیه می‌کنند.

در بحران مالی ۲۰۰۸، بسیاری از بانک‌های بزرگ بخاطر مسائل نقدینگی، با مشکلات ورشکستگی مواجه شدند. نسبت FDCI، با استاندارد بین‌المللی بازل ، که در سال ۲۰۱۵ ایجاد شد و آسیب‌پذیری بانک‌ها در برابر وقوع یک بحران مالی دیگر را کاهش می‌دهد، در یک راستا است.

ریسک نقدینگی در شرکت‌ها

سرمایه‌گذاران، مدیران و طلبکاران هنگام تصمیم‌گیری در مورد درجه ریسک یک سازمان از نسبت‌های اندازه‌گیری نقدینگی استفاده می‌کنند. آن‌ها معمولا تعهدات کوتاه‌مدت و دارایی‌های نقدی فهرست‌شده در صورت‌های مالی شرکت را مقایسه می‌کنند.
اگر یک کسب‌وکار، ریسک نقدپذیری بالایی داشته باشد، باید یا دارایی‌هایش را بفروشد، یا درآمد اضافه ایجاد کند، یا به هر شکل دیگری راهی پیدا کند که اختلاف بین پول در دسترس و بدهی‌هایش را کمتر کند.

یک مثال از ریسک نقدینگی

یک خانه‌ی ۵۰۰ هزار دلاری، ممکن است وقتی که بازار املاک در رکود است خریداری نداشته باشد، در عین حال ممکن است در صورت بهتر شدن اوضاع بازار، در قیمتی بالاتر از قیمت واقعی‌اش فروش برود. صاحبان این خانه اگر به‌سرعت به پول نقد نیاز داشته باشند، ممکن است خانه را به قیمت کمتر در بازار رکودی بفروشند و در معامله ضرر کنند.

سرمایه‌گذاران باید قبل از سرمایه‌گذاری در دارایی‌های بلندمدت نقدناپذیر، برای پوشش ریسک نقدپذیری، بررسی کنند که آیا می‌توانند بدهی‌های کوتاه‌مدت خود را بپردازند یا خیر.

منبع: کلینیک اقتصاد

پایان/