«شه سوار» جدیدترین ساخته حسین نمازی در همان قالب تکراری فیلم «شادروان» است. فیلم در ژانر کمدی اجتماعی به بازنمایی طبقه فرودست جامعه ایران می‌پردازد اما گرفتار سیاه نمایی نمی‌شود. داستان در مورد خانواده‌ای است که درآمد خویش را از طریق گله‌داری خر به دست می‌آورند و حال به دنبال تدارک و برپای عروسی دختر کر خانواده‌اند. دختر و پسرعموی که 4 سال پیاپی منتظر این لحظه‌اند اما هرسال به دلیل مرگ یکی از اقوام این عروسی به تعویق می‌افتد. حال این بار نیز در آستانه برگزاری عروسی، پیرمردی (با بازی عزت‌الله رمضان فر) که عمو می‌خوانند، برای پیگیری موضوعی سوار خر می‌شود و در حین سواری از آن به زمین می‌افتد و می‌میرد. با مرگ عمو گله خر نیز صاحب اصلی آن بازمی‌گردد و معاش خانواده به‌طور کامل قطع می‌شود. پس از مرگ عمو تمام اعضای خانواده به جنب‌وجوش می‌افتند که کسی از این ماجرا بوی نبرد؛ اما ازآنجاکه روستا کوچک است همگی خواسته و ناخواسته باخبر می‌شوند و تنها عروس خانواده از همه‌جا بی‌خبر است. آن‌ها مرگ عمو را حادثه‌ای می‌دانند که می‌توانند از طریق آن پولی به جیب بزنند. در ابتدا ماجرا را تصادف ماشین جلوه می‌دهند تا بدین طریق از بیمه دیه دریافت کنند؛ اما ازآنجاکه قصه خوب جلو نمی‌رود، مجبور می‌شوند پدر خانواده را که مردی بی‌مسئولیت و معتاد است را مسئول تصادف نشان دهند تا با شکایت از او بتوانند از بیمه پولی دریافت کنند. آن‌ها از پدر خود شکایت می‌کنند اما ماجرا آن‌طور که باید پیش نمی‌رود و پدر راهی زندان می‌شود. پدر که آرزوی دیدار عروسی دخترش را دارد بالاخره با رضایت اعضای خانواده به مجلس عروسی بازمی‌گردد و عروسی برپا می‌شود.

شه سوار همچون شادروان محوریت خود را بر خانواده و همدلی میان اعضای آن بنانهاده است. خانواده‌ای که با تمام تناقضات و ناهمگونی‌های که در دل خود دارد باز سرپاست و دچار گسست و فروپاشی نشده است. آنان در صورت بروز مشکلات می‌کوشند در کنار هم ایستاده و کنشگرایانه بر مصائب فائق آیند. گرچه در این فیلم به حفظ خانواده و ارجحیت آن تأکید بسیار می‌شود اما نکته‌ای که توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند حجم بی‌احترامی‌ها و حرمت‌شکنی‌های است که میان اعضای خانواده درمی‌گیرد. جایگاه پدر نیز همچون فیلم شادروان سست و متزلزل است. نمازی، پدر را فردی بی‌مسئولیت و معتاد نشان می‌دهد که با بی‌فکری خود خانواده خویش را در رنج و عذاب قرار داده است و حال این دیگران‌اند که باید تاوان اشتباهات او را پس بدهند. فیلم به‌شدت به مقام پدر می‌تازد و هیچ حریمی را باقی نمی‌گذارد. در این فیلم نیز همچون شادروان، پسر خانواده باید جور مشکلات را بر دوش بگیرد و به محور اتصال خانواده بدل شود. کسی که پا روی خواسته‌های خویش می‌گذارد تا بتواند کیان خانواده را حفظ کند. او می‌کوشد باتحمل رنج و سختی‌ها شرایط بهتری را برای خانواده خویش رقم بزند اما چندان موفق نیست و زیر بار مشکلات کمر خم می‌کند و دست‌به‌کارهای بعضاً حرمت‌شکنان می‌زند. تنها دل‌خوشی پسر خانواده است که با همه سختی‌ها در کنار هم ایستاده‌اند.

نمازی این بار برخلاف شادروان قصد ندارد مخاطب را با ناامیدی راهی سازد. این بار خدا در داستان حضور پررنگ‌تری دارد و دست به نقش‌آفرینی می‌زند. پایان قصه معجزه‌ای رخ‌داده و گره‌های مشکلات خانواده به‌راحتی باز می‌شود. شه سوار هیچ حرف نو و بدیعی ندارد. فیلمی که قوه لازم برای یک فیلم سینمای را نداشته و کارگردان با رج زدن‌های و موقعیت‌های تکراری و حرکات اسلوموشن آن را به یک فیلم سینمای بدل کرده است. شخصیت‌پردازی و فیلم‌نامه ضعیف، موقعیت‌های کمیک و خنده‌دار تکراری و غیره از نقاط ضعف فیلم است. شه سوار یک کمدی تلخ اجتماعی است که علاوه بر نمایش فقر و تنگدستی می‌کوشد بر لزوم همدلی خانواده تأکید کند. علیرغم تمامی نقاط ضعف این فیلم، شه سوار از کمدی سخیف این روزهای سینمای ایران فاصله بسیاری دارد و قادر است لحظات خوشی را برای مخاطب خویش به ارمغان آورد.

پایان/