به گزارش تحریریه، براساس پیش بینی های مرکز آمار کار (BLS) آمریکا، سهم زنان در نیروی کار این کشور حدود 47 درصد است که این سهم در سال 2025 به نقطه اوج خود یعنی 47.1 درصد و مجدداً تا سال 2060 به 46.3 درصد خواهد رسید؛ این یعنی زنان در بازار کار آمریکا همچنان در اقلیت قرار دارند.

شاید بتوان یکی از دلایل عدم تمایل زنان به کار را شکاف دستمزد عنوان کرد که این روند در میان زنان رنگین پوست بیش از همه مشهود است تا آنجا که بنا برگزارش مرکز ملی حقوق زنان (NWLC) که صدای آمریکا آن را منتشر کرده است، زنان از جمله لاتین تبارها، بیشترین سهم را در مشاغل کم درآمد در ایالات متحده دارند.

طبق این گزارش، زنان لاتین تبار و سایر مهاجران، 64.1 درصد مشاغل کم دستمزد را تشکیل می دهند که دیانا رامیرز فعال مرکز ملی حقوق زنان با اشاره به این موضوع، به صدای آمریکا گفت: در سطح ملی، از هر سه کارگر کم دستمزد، دو نفر زن هستند که در مجموع، 13.4 میلیون کارگر از مجموع 21 میلیون کارگر شاغل در این نوع مشاغل کم درآمد در سراسر ایالات متحده را تشکیل می‌دهند.

در این میان، لاتین تبارها که 8 درصد از کل نیروی کار کشور هستند، 15.9 درصد مشاغل کم درآمد را در اختیار دارند که زنان، 14.7 درصد از کارگران کم دستمزد را تشکیل می دهند.

رامیرز فعال مرکز ملی حقوق زنان با تاکید بر اینکه داشتن شغل، تضمینی برای داشتن درآمد کافی برای گذران زندگی نیست، یادآور شد: بیش از نیمی از مادران لاتین تبار یعنی 52.2 درصد به طور تمام وقت در مشاغل کم درآمد کار می کنند اما در فقر زندگی می کنند، مشاغلی مانند صندوقدار، کارگران مراقبت از کودکان، کارگران خرده فروشی، پذیرش هتل ها و متل ها، ظرف شویی، کارگران خشکشویی، راننده اتوبوس مدرسه، بهداشت خانه، آرایشگاه و غیره که کمتر از 15 دلار در ساعت دستمزد می گیرند.

نکته قابل تامل اینکه، این زنان در مقایسه با همتایان مرد خود هم درآمد کمتری دریافت می کنند به گونه ای که زنان به ازای هر دلاری که همتایان مرد خود به دست می آورند تنها 83 سنت درآمد دارند و شکاف دستمزد آنها در طول زندگی بیش از 1 میلیون دلار برآورد می شود.

مسئله دستمزد نابرابر زنان و مردان به عنوان یک چالش، از اوایل دهه ۱۸۶۰ میلادی تحت عنوان «دستمزد برابر برای کار برابر» به طور جدی مطرح شد و از «سوزان بی. آنتونی» و «الیزابت کدی استانتون» به عنوان چهره‌هایی یاد شده که دریافتی برابر در ازای کار برابر را در روزنامه‌ها و در قالب سخنرانی مطرح کردند.

دهه ۱۹۶۰ زمانی است که تاریخ اقدامات مهمی را برای دریافتی برابر و حقوق مدنی ثبت کرده است؛ سال ۱۹۶۳ هم با تصویب قانون پرداخت برابر، گام مهمی در کاستن از مشکل بی‌عدالتی در پرداخت حقوق به زنان برداشته شد. اگرچه به رغم مبارزات برای دفاع از حقوق زنان طی ۱۰۰ سال گذشته، اختلاف دستمزد کاهش یافته است، اما مشکلات و حواشی مربوط به آن، هنوز در آمریکا به طور کامل حل نشده است تا آنجا که بنا بر اعلام اداره سرشماری امریکا، زنان برای کار تمام وقت در سال ۱۹۶۰، ۶۰ سنت دریافت می‌کردند و اکنون هم زنان در ازای پرداخت یک دلار به مردان، فقط کمی بیش از ۸3 دلار دریافت می‌کنند.

ابعاد و علل شکاف دستمزد جنسیتی و نژادی در امریکا همچنان تا به امروز مورد بحث است و بیشتر سیاستمداران، صاحبنظران و دانشگاهیان تأکید دارند که تداوم وجود این تبعیض، به عنوان یک کار ناتمام در تبدیل ایالات متحده به کشوری که رویکردی عادلانه‌تر دارد، خودنمایی می‌کند.

پایان/