به گزارش تحریریه، نشریه اکونومیست در تحلیلی نوشت: اوضاع در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا، تغییر کرده است. اعتراضات سیاسی با شعارهایی همچون "یا سوسیالیسم یا مرگ"، جای خود را به تبلیغات کالاها یا جراحی های زیبایی داده است. موتورسوارهایی که زمانی غرش موتورهایشان هراس از سرقت های مسلحانه را به دلها می ریخت، اکنون به کارِ توزیع غذا سرگرمند.

اما به رغم چشم انداز دورانی بهتر، که در پی تصمیم سال ۲۰۱۹ دولت مادورو برای آزادسازی قیمت ها و اجازه داد و ستد با دلار آمریکا آغاز شد، مشکلات بنیادین کشور، هنوز چاره نشده اند. در یک دهه گذشته، تولید ناخالص داخلی ونزوئلا تا ۷۰% سقوط کرد و حدود هفت میلیون نفر یعنی یک چهارم جمعیت کشور، وطن خود را ترک کردند.

با اینهمه، اکنون در پایان سال ۲۰۲۲، حال و روز ونزوئلا بسیار با ۲۰۱۹ متفاوت است... جنگ در اوکراین، محیطی را فراهم آورده که در آن، ایالات متحده در رابطه اش با تولیدکنندگان نفت، بازنگری می کند... در شش ماه گذشته، پاندول ژئوپولیتیک به سود مادورو حرکت کرد. ونزوئلا، بر روی ۲۰ درصد ذخایر تاییدشده نفت جهان نشسته که از هر کشور دیگری در جهان بیشتر است. جنگ اوکراین، موجب شد که همه نسبت به عرضه نفت، نگران و دل آشوب شوند و بنابراین هزینه انزوای ونزوئلا را (برای غرب) بالا ببرد.

صنعت نفت ونزوئلا، پس از دهه ها سوء مدیریت، بسیار ضعیفتر از آن است که بتواند در کوتاه مدت، تفاوت زیادی در وضعیت بازارهای نفت جهان بوجود آورد اما آمریکا و دیگران به درازمدت فکر می کنند.

در دوران ترامپ، آمریکا تحریم هایی را بر بخش های نفت، بانک و صنایع معدنی ونزوئلا و بیش از ۱۴۰ نفر از افراد حلقه درونی رژیم مادورو وضع کرد.

جو بایدن، برعکس، با احتیاط به تعامل با ونزوئلا سرگرم است. نمایندگان بایدن، دو بار با مقام های رژیم مادورو در کاراکاس دیدار کردند و در ۲۶ نوامبر، دولت بایدن یک چرخش قابل توجه داشت: به شرکت نفتی شورون آمریکا، که در حال حاضر چهار پروژه مشترک معلق با شرکت دولتی نفت ونزوئلا دارد، مجوز محدودی برای استخراج و صادرات دوباره نفت به آمریکا داد.

هدف از این روند، آن است که ونزوئلا میلیاردها دلار بدهی انباشه خود به شورون را پرداخت کند. پرداخت حق امتیاز یا مالیات به رژیم یا هرشاخه ای از شرکت نفت ونزوئلا، ممنوع است. حکومت مادورو، گفتگو با مخالفان را که از حدود یکسال پیش متوقف شده بود، از سر گرفته و گام تازه ای برای خروج دولت ونزوئلا از انزوا، برداشته شده است.

نشانه های این تغییرات، در همین ماه نوامبر ظاهر شد، زمانی که مادورو در نشست COP۲۷ در مصر شرکت کرد. امانوئل مکرون، رییس جمهوری فرانسه با او دیدار کرد؛ دیداری که کمتر از دو دقیقه طول کشید اما موانع سالها را فروریخت. مکرون مادورو را "رییس جمهور" خطاب کرد با آنکه فرانسه رسما او را رهبر قانونی ونزوئلا نمی دانست. مادورو گفتگوی کوتاهی هم با جان کری، نماینده ارشد بایدن در زمینه آب و هوا داشت. این هم برای رئیس جمهور ونزوئلا یک پیروزی کوچک بود با توجه به اینکه آمریکا او را به "تروریسم مواد مخدر" متهم کرده و ۱۵ میلیون جایزه هم برای اطلاعاتی که منجر به دستگیری او شود، گذاشته بود. وزارت خارجه آمریکا بعدا گفت که مادورو، جان کری را گیر انداخته و با او گفتگو کرده است.

رخدادهای کشورهای نزدیک هم به مادورو کمک کرد که از یخبندان خارج شود؛ پیروزی لولا سیلوا، در انتخابات ریاست جمهوری برزیل به این معنی است که همه اقتصادهای مهم منطقه، توسط دولت های چپگرا اداره خواهند شد که چندان خصومتی با مادورو ندارند.