به گزارش تحریریه، اندیشکده آمریکایی «شورای آتلانتیک» در تحلیل خود از تحولات بین المللی پس از جنگ اوکراین، به موضوع نگاه به شرق ایران پرداخته و آورده است: تجربه طولانی ایران در دور زدن تحریم‌ها می‌تواند درس‌ های ارزشمندی برای مسکو ارائه دهد که عمل کردن به آن با سفر اخیر تجار روسی به تهران آشکار شده است.

این اتاق فکر آمریکایی افزود: جنگ در اوکراین پویایی های ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی غربی در جهان را در هم می شکند و دوباره آن را با ساختاری تازه عرضه خواهد کرد و ایران این تغییرات را به نفع خود می بیند. در همین حین توصیه غرب به تهران این است که باید سریع به برجام بازگردد و در قبال این موضوع وعده گرفتن جایگاه روسیه به عنوان تامین کننده اصلی انرژی اروپا به تهران داده می شود.

این در حالی است که ایران دیدگاه متفاوتی دارد و برای خود نقشی فراتر از بازار جهانی انرژی متصور است و خود را به عنوان بازیگر اصلی در یک منطقه حیاتی با نقشی بین منطقه ای می بیند. چشم انداز ایران به نفوذی فراتر از خاورمیانه برای گسترش عمق استراتژیک خود نگاه می کند؛ تهران با برقراری روابط اقتصادی جدید با کشورهایی مانند روسیه و روابط گسترده تر با کشورهای آسیایی مانند چین و پاکستان در حال عملیاتی کردن این خط مشی است.

شورای آتلانتیک در بخش دیگری از تحلیل خود پروژه کریدور شمال جنوب را بسیار حیاتی و تعیین کننده دانست و تاکید کرد: روسیه اکنون انگیزه های جدیدی برای تکمیل پروژه کریدور حمل و نقل بین المللی شمال-جنوب (INSTC) دارد که مدت ها به تعویق افتاده است. این شبکه حمل و نقلی ۷۲۰۰ کیلومتری متشکل از مسیرهای دریایی، ریلی و زمینی است که از بمبئی هند تا مرزهای اروپا امتداد می یابد و تنها تکمیل یک مسیر ۱۶۴ کیلومتری بین آستارا و رشت در شمال ایران باقی مانده است. تکمیل سریع کریدور فوق در سفر اخیر وزیر راه و شهرسازی ایران به مسکو مورد توافق قرار گرفت.

طبق گزارش این اندیشکده، قرار است این کریدور در نیمه دوم سال ۲۰۲۲ به بهره برداری برسد. این پروژه موقعیت ایران در آسیای مرکزی را تقویت خواهد کرد و یک مسیر رقیب برای کریدور عربی- مدیترانه ای هند می باشد.

کریدور بین المللی شمال-جنوب ایران را قادر می سازد تا با کشورهای عربی و اسرائیل برای جذب تجارت و سرمایه گذاری رقابت کند. از طرف دیگر تهران همچنین به دنبال اجرای توافقنامه عشق آباد است که حمل و نقل چندوجهی و برقراری ارتباطات زمینی بین آسیای مرکزی و کشورهای حوزه خلیج فارس را تقویت می کند.

پایان/