به گزارش تحریریه، نشریه «دیپلماسی مدرن» در گزارشی با عنوان «توافق نامه استراتژیک چین با ایران: فرصتی برای قرن جدید» نوشت: چین و ایران یک توافق نامه استراتژیک گسترده منعقد کردند که به عنوان نقشه راهی برای ۲۵ سال آماده شده است. این توافق گام قابل توجهی برای دستیابی به یک مشارکت استراتژیک جامع بین دو قدرت آسیایی با منافع مشترک است. این سند همکاری شامل مولفه های سیاسی، استراتژیک، اقتصادی و فرهنگی است و به منظور اطمینان از پیشرفت جامع هر یک از جنبه های روابط بین چین و ایران در طولانی مدت طراحی شده است.

در بعد سیاسی - استراتژیک (نظامی ، دفاعی و امنیتی) سعی شده است ضمن تقویت مبادلات، رایزنی، مشاوره، همکاری نزدیک در مورد موضوعات مورد علاقه دو طرف و توافق درباره موسسات و نهادهای منطقه ای نیز در قالب سازوکارهای دائمی ایجاد شود. تقویت زیرساخت های دفاعی، مقابله با تروریسم و ​​برگزاری مانورهای منظم نظامی به عنوان نمایشی برای قدرت و همسویی بین دو کشور را می توان مهمترین محورها در این زمینه دانست.

همچنین همکاری اقتصادی یکی از محورهای اصلی همکاری طولانی مدت بین دو کشور است. امور داخلی دو کشور و کشورهای سوم و سرانجام بهره برداری از ظرفیت های ایران از جمله بهره مندی از نیروی کار جوان و ماهر مورد تاکید قرار گرفته است. همکاری در زمینه های نفت، صنعت و معدن و زمینه‌های مرتبط با انرژی (انرژی، انرژی های تجدید پذیر و غیره) بر اساس نگرانی های ملی پایدار و توسعه زیست محیطی نیز در این سند گنجانده شده است. لازم به ذکر است که برای به حداکثر رساندن منافع ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک، توافق نامه حاضر بر مشارکت موثر ایران در پروژه «یک کمربند یک جاده» چین تاکید دارد و در این راستا، همکاری همه جانبه در چارچوب این طرح با اولویت همکاری در زیرساخت ها در دستور کار قرار خواهد گرفت. توجه ویژه بر راه آهن، جاده ، بنادر، مسیرهای هوایی، ارتباطات از راه دور، علوم و فناوری، آموزش و بهداشت در این توافق به چشم می‌خورد.

این سند همکاری تاکید ویژه ای بر تسهیل رویه های موثر در همکاری های اقتصادی و تجاری از جمله تسهیل همکاری های مالی و بانکی، گمرک، اعطای تسهیلات طبق قوانین تجارت آزاد و مناطق ویژه اقتصادی، تقویت همکاری و تجارت غیرنفتی دارد. در بعد فرهنگی نیز ارتقا گردشگری، رسانه ها، دانشگاه ها، نهادهای مختلف فرهنگی غیردولتی مورد توجه ویژه قرار می گیرند.

به نظر می‌رسد در پیش بینی های اقتصادی پکن، ایران یک شریک اساسی در خاورمیانه است. چین و ایران قصد دارند سازوکارهای منظمی را برای ادامه گفت وگوها در مورد همه مسائل مشترک ایجادکنند. با این حال، کشورهای شورای همکاری خلیج فارس قصد دارند حمایت چین از ایران را مهار کنند.

چین هیچ رابطه یک طرفه نه با شورای همکاری خلیج فارس و نه با ایران شکل نخواهد داد. با اجتناب از مشارکت به نفع روابط دو جانبه خود با ایران یا شورای همکاری خلیج فارس، چین همچنان مشتاق به تعادل رساندن روابط خود با همه قدرت ‌های منطقه ای است. با فرار از دخالت مستقیم در نبردهای منطقه ای، چین قصد دارد فعالیت های اقتصادی و نظامی خود را در منطقه ای بسیار استراتژیک گسترش و جریان صادرات نفت را که به شدت به آن نیاز دارد در یک فضای رقابتی و بدون اینکه در تحولات و درگیری های سیاسی و امنیتی خلیج فارس درگیر شود، تامین کند.

با حضور چین در خلیج فارس، واشنگتن باید منافع چین را بپذیرد. از طریق توافق با ایران، چین می تواند حضور پایدار خود را در امتداد تنگه هرمز حفظ کند و در واقع حضور معتبری را از طریق دو نقطه اصلی خروجی در اقیانوس هند همراه با باب المندب خواهد داشت. حضور چین در امتداد تنگه هرمز پایگاه های خارج از کشور پکن را برای محافظت از منافع دریایی خود قانونی می کند که به ادعاهای پکن مبنی بر بازیگر مسئولیت پذیر جهانی بودن اعتبار می بخشد.

تا آنجا که به امنیت منطقه مربوط می شود، احتمال درگیری گسترده تر در منطقه نه تنها صادرات نفت را به خطر می اندازد بلکه باعث ترس سرمایه گذاران خارج از کشور می شود در حالی که ایران و بسیاری از کشورهای شورای همکاری خلیج فارس به سرمایه تازه، فنآوری پیشرفته و دانش فنی مدیریت نیاز دارند. به نظر می‌رسد که یک گفت وگوی پایدار و فراگیر در زمینه امنیت خلیج‌فارس با حمایت و میانجی گری فعالان خارجی مانند چین، زمینه را برای اقدامات عملی در راستای ایجاد اعتماد و گسترش هم‌کاری فراهم کرده است. چنین سازوکار جامع و فراگیری می تواند به یک سکوی منظم و اعتمادساز تبدیل شود که هم به چالش‌های خاص و هم به پرسش‌های وسیع‌تر درباره امنیت در خلیج‌فارس می پردازد.

پایان/