به گزارش تحریریه، تارنمای نشریه «چاینا آبزرورز» که در اروپا منتشر می شود در گزارشی آورده است: فشارها بر ایران و برنامه هسته‌ای آن با روی کار آمدن دولت جدید در واشنگتن از بین نرفته‌است؛ موضوعی که به ایران نشان داد باید از طریق ایجاد روابط نزدیک با چین حداکثر تلاش خود را برای کاهش تاثیر تحریم‌ها به کار گیرد. در عین حال، این امر مزایای قابل توجهی برای چین دارد. پکن با لنگر انداختن در منطقه از طریق ایران، قصد دارد آنچه را که از آن در طرح ابتکاری «یک کمربند یک جاده» به عنوان «اوراسیا غربی» یاد می‌کند، کامل کند. 

پکن و تهران در حال آماده سازی یک توافق 25 ساله اقتصادی و امنیتی هستند که طبق آن چین می‌تواند تا 400 میلیارد دلار در ایران سرمایه‌گذاری کند. این معامله پیشنهادی به چین امکان دسترسی به پروژه‌های ایجاد و  نوسازی در راه آهن، بنادر و شبکه‌های 5G ایران را می‌دهد. این توافقنامه همچنین  به پکن اجازه دسترسی به «جاسک» بندر بزرگ ایران در خارج از تنگه هرمز و تخفیف در بهره برداری از منابع نفت و گاز ایران را برای 25 سال آینده می‌دهد.

علاوه بر این، مناطق آزاد تجاری باید در «ماکو» در شمال غربی، «آبادان» در نزدیکی عراق و «قشم» جزیره‌ای که از نظر استراتژیک در بین خلیج فارس و تنگه هرمز واقع شده، ایجاد شود. در صورت اجرا، این توافق به ایران اجازه می‌دهد موقعیت خود را در ابتدای طرح یک کمربند یک جاده چین (BRI) محکم کند.

این توافق به معنای تقویت چشمگیر همکاری‌های امنیتی بین پکن و تهران است. موضوعی که می‌تواند باعث افزایش کمی و کیفی آموزش‌ها و تمرینات نظامی مشترک همچون تحقیقات و توسعه سلاح ها و به اشتراک گذاری اطلاعات شود. (روند اخیر قبلا به طور گسترده‌ای مشاهده شده‌است).

چراغ سبز این مذاکرات اندکی پس از توافق هسته‌ای ایران در سال 2016 ارسال شد؛ زمانی که «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین برای دیدار با آیت‌الله«علی خامنه‌ای»، رهبر عالی انقلاب به تهران سفر کرد. گرچه فشارهای ایالات متحده به طور انکارناپذیری به نزدیک شدن هرچه بیشتر چین و ایران کمک می‌کند اما این ماجرا نکته پنهان دیگری نیز دارد. بازگشت ایران به سمت چین سال‌هاست که در دست انجام است و معامله پیشنهادی واکنش طبیعی نخبگان سیاسی ایران در برابر فرصت‌های ژئوپلیتیک ارائه شده درباره ظهور چین است.

همزمان با تغییر قدرت ژئوپلیتیکی از اقیانوس اطلس به هند و اقیانوس آرام، روابط نزدیک‌تر چین و ایران تغییرات ژئوپلیتیکی در اوراسیا را برجسته‌تر می‌کند. در این زمینه یک نوع فرصت طلبی ژئوپلیتیک در حال انجام است، زیرا تهران در تلاش برای حمایت از پکن در برابر واشنگتن است در مقابل، چین سعی می‌کند از ایران در برابر محاصره متحدان آمریکا جلوگیری کند.

ایران بیش از یک دهه پیش زمانی که «محمود احمدی نژاد» رئیس جمهوری ایران برنامه «نگاه به شرق» را در دستور کار قرار داد، نگاه خود را به سمت چین معطوف و پکن به عنوان شریک تجاری اصلی ایران شناخته شد.

با این وجود، چرخش شدید ایران به سمت شرق نیز به دلیل کمبود گزینه‌های ایران برای انتخاب است. اگرچه ایران در بسیاری از زمینه‌ها با روسیه همسو است اما بی‌اعتمادی متقابل آنها به تعدادی از موضوعات ژئوپلیتیک همچون در قفقاز جنوبی و بعضا در سوریه مانع از اعتماد تهران به گزینه اوراسیای روسیه یا همان اتحادیه اقتصادی اوراسیا می‌شود.

همچنین کشورهای غربی گزینه مناسبی نیستند. کمی دورتر از آن، «هند» به عنوان یک بازیگر بزرگ دیگر، پروژه همکاری منطقه‌ای قابل توجهی را ارائه نمی‌دهد که بتوان به آن اعتماد کرد. بنابراین چین تنها راه مناسب برای کاهش فشارهای شدید اقتصادی، تنوع بخشیدن به سیاست خارجی و دریافت حمایت حیاتی بین‌المللی از یک قدرت بزرگ برای ایران است.

پایان