به گزارش تحریریه، بستن آب بر روی سیستان توسط کشور افعانستان با احداث سد کمالخان؛ آنهم برای کشوری که در جنگ تمام عیار داخلی است و کسی جاده هم نمی سازد؛ باعث شگفتی است و عده ای که تخصص کافی ندارند آنرا به سیاست مستقل دولت افغانستان نسبت می دهند؛ که تنها بر کابل تسلط دارد و بیشتر کشور را از دست داده است.

اشرف غنی محورهایی را بیان کرد که نشان می دهد هند و آمریکا در پشت صحنه حضور دارند و آب را بر روی سیستان بسته اند. غنی ابتدا نکته ای انحرافی بیان داشت و گفت:"«ایران از این پس باید برای دریافت آب، به افغانستان نفت بدهد." غنی تاکید کرد که ایجاد سد کمال‌خان نیمروز را به "انبار آب افغانستان" بدل می‌کند و کابل در حال مذاکره با تهران است تا این ولایت به "انبار آب ایران" تبدیل شود. اصولا هند نیازی بیش از این به نفت ندارد و برای استفاده از نفت بیشتر تاسیساتی در اختیار ندارد.

این سد به قدری ضعیف و دارای مولفه های سطح پایین غیرکارشناسی است که تنها دلیل ساخت آن مساله چابهار خواهد بود. مطابق اعلام دولت افغانستان، سد کمال‌خان با هزینه ۱۱۱ میلیون دلاری ساخته شده است، بیش از ۱۸۴ هزار هکتار از اراضی کشاورزی را آبیاری می کند و بیش از ۹ مگاوات برق تولید خواهد کرد! ظرفیت ذخیره‌سازی آب این سد هم ۵۲ میلیون مترمکعب آب اعلام شده است.

سد کمال خان در ۱۸ کیلومتری جنوب شهر زرنج واقع در ولایت نیمروز و بر مسیر رود هیرمند ساخته شده که از هندوکش سرچشمه می‌گیرد و به دریاچه هامون، دریاچه‌ای مشترک در میان افغانستان و ایران می‌ریزد. مکان ساخت این سد ابتدا در داخل خاک ایران بود و انگلیس پس مدتی متوجه اشتباه خود در تعیین حدود مرزهای ایران و افغانستان شد و به مامور خود رضا پهلوی دستور داد تا مرزها را تغییر داده و این بخش را به افغانستان تحویل دهد تا در آینده برای اختلاف افکنی قابل استفاده باشد.

اما اشرف غنی و در واقع هند و آمریکا به دنبال چه چیزی هستند؟

غنی گفت: "آب هیرمند معاهده کل افغانستان با ایران است و موضوع آب سد کمال‌خان نیز با این معاهده تطبیق داده خواهد شد... همکاری منطقه‌ای در راستای منافع ملی افغانستان لازم است... سد کمال‌خان به تبدیل شدن نیمروز به بندر تجاری بستگی دارد که کلید آن چابهار خواهد بود."

در واقع بندر چابهار کلید داستان سد کمالخان و بستن آب بر روی ایران از طرف کشوری است که رئیس جمهور آن تابعیت آمریکایی دارد. بند چابهار برای افغانستان هیچ ارزشی ندارد و اصولا افغانستان کشوری است که دهها اولویت داخلی برای تامین حداقل های زندگی دارد و چند دهه تا تبدیل شدن به کشوری که بخواهد در خلیج فارس و دریای عمان منافع داشته باشد فاصله دارد.

آمریکا با واسطه شرکت های هندی معادن افغانستان را در اختیار گرفته به دلیل درونگان بودن افغانستان امکان استفاده از آنها را ندارد و نیازمند ایران و بندر چابهار است که از طرف دولت روحانی در یک قرارداد ابرترکمانچای به هندی ها بخشیده شده است تا به حساب ایران برای انتقال مواد معدنی خود خط آهن بکشند.

محکم شدن قرارداد 25 ساله ایران و چین و افشاگری های تحریریه باعث شده است تا طرف آمریکایی نگران شده و از سد کمالخان برای گروکشی در موضوع چابهار استفاده کند. جالب اینکه چینی ها در بندر گوادر(Gwadar) پاکستان سنگ تمام گذاشته و هند در چابهار بعد از 8 سال چند جرثقیل ارسال کرده است و ساخت راه آهن را هم به دولت حسن روحانی واگذار کرده که از شناخت حداقل های سیاست خارجی بی اطلاع است.

اگر ایران بندر چابهار را از طرف آمریکایی دریغ کند، تمام سرمایه گذاری و هزاران میلیارد دلار هزینه جنگ افغانستان بر باد رفته است و هندی ها در تنگنایی بی روزنه گرفتار خواهند شد. بنابراین ایران دست برتر را دارد و سدی با 52 میلیون متر مکعب ذخیره سازی آب و 9 مگاوات برق گزینه ای هم وزن برای گروکشی نیست. ایران قادر است با یک عملیات نظامی سد را ویران کرده و برای همیشه آرزوی استفاده از معادن افغانستان را بر دل آمریکایی ها بگذارد. عملکرد عجیب دولت روحانی در قرارداد بستن با هندی ها و سکوت مطلق در برابر ساختن سد کمالخان و حتی تامین سیمان! آن باعث وارد شدن آسیب دیگری به منافع ملی شده است. این بدعملی دولت در خدمت آمریکا قرار گرفته و به این کشور برای استفاده از معادن افغانستان امکان بازیگری داده است.

پس از اعمال تحریم های آمریکا به یک باره اعلام شد بندر چابهار از تحریم ها مستثنی شده است و کسی توضیح نداد آمریکا با چه انگیزه ای حضور هند را در چابهار مستثنی کرده است.

اگر قرارداد برای توسعه چابهار به جای هند با چین بسته شده بود، در 8 سال گذشته این بندر به یکی از بهترین بنادر خلیج فارس و دریای عمان تبدیل می شد درحالیکه هندی ها با گستاخی هشت سال به تماشا مشغول بودند و تنها پس از جدی شدن قرارداد 25 ساله با چین بود که کمتر از 20 میلیون دلار تجهیزات ارسال کردند. چین در 5 سال اول قرارداد با ایران 400 میلیارد دلار سرمایه گذاری متنوع انجام خواهد داد.

به نظر می رسد که یک نقص جدی در سیاست خارجی کشور وجود دارد که عالیترین مزیت های اقتصادی کشور به این راحتی توسط دشمن مستقیم یعنی آمریکا و کشورهایی مانند هند به بازی گرفته می شود.

پایان/