به گزارش تحریریه، در جهان تنها 8 کشور دارای نژاد مرغ لاین اختصاصی خود هستند. ایران یکی از این 8 کشور است. داشتن مرغ لاین بومی تضمین کننده امنیت جهت تامین نیازهای تولیدکننده و مصرف کننده صنعت مرغداری کشورها در هر شرایطی است. از اینرو کشورهای توسعه یافته ای چون ایالات متحده آمریکا، فرانسه و انگلیس همواره تلاش داشته اند تا عمده تولید واحدهای تولیدکننده مرغ صنعتی کشورشان، از نژادهای بومی به عنوان مرغ مادر تولیدی، بهره گیری نمایند. چرا که این کشورها باور دارند که هیچ گاه و به هیچ قیمتی نباید امنیت غذایی و تولیدی خود را به بحث رقابت در اقتصاد گره زده و در این زمینه نیازمند مساعدت طرف های خارجی باشند. اما متاسفانه کشور ما که در دهه های اخیر همواره درگیر با تحریم های ظالمانه غرب علیه مردمش بوده است؛ امنیت تولیدکننده و مصرف کننده مرغ خود را به نژاد انگلیسی مرغ لاین «راس» گره زده و اسباب حیرت صاحب نظران را به وجود آورده است. بهانه مسئولان امر که مسبب این شرایط بوده اند نیز متاسفانه بحث رقابت و مزیت تولید در اقتصاد است. یعنی در یکی از مهم ترین مسائل مربوط به امنیت غذایی کشورمان، که در موارد مشابه آن هیچ کشور قدرتمند دیگری در کره خاکی، حاضر به پذیرش لزوم اولویت صرف بحث رقابت و درآمدزایی نیست؛ مسئولان ایرانی از هر حامی بازار آزاد در جهان غرب نیز اصطلاحا جلو زده اند!

از اینرو و در جهت هر چه بیشتر روشن شدن  بحث اولویت و جایگاه رقابت در زمینه امنیت غذایی کشورها، تحریریه با «امیرحسین مزینی» اقتصاددان و استاد دانشگاه تربیت مدرس به گفتگو پرداخته است.

«امیرحسین مزینی» با اشاره به اهمیت بجث رقابت در اقتصاد تاکید نمود: اقتصاد یک علم است و رقابت، الفبای پذیرفته شده این علم می باشد. این مسئله که رقابت در دنیای امروز که اقتصاد کشورها به یکدگیر وابسته است یک امر اجتناب ناپذیر است را هیچ اقتصاددانی نمی تواند منکر شود. به عنوان مثال درباره بحث میوه و خشکبار شاهدیم که یک رقابت تنگاتنگی در بازار کشورهای گوناگون وجود دارد و حتی کشوری چون فرانسه که صاحب کشاورزی و باغداری توانمند و صاحب تکنولوژی نیز هست؛ به محصولات کشورهای دیگر جهت ایجاد رقابت، اجازه ورود و عرضه در بازار فرانسه را می دهد.

این اقتصاددان در ادامه به موضوع مرغ اشاره کرد و گفت: درباره محصولی چون مرغ و همچنین نژاد مرغ لاین علاوه بر بحث اقتصادی و ضرورت رقابت، بحث های دیگری نیز مطرح است. قطعا کشورهای توسعه یافته به دنبال رقابت هستند ولی آنها نیز در برخی مسائل احتیاط هایی دارند. بی شک کشورهایی چون انگلستان و فرانسه هیچ گاه سرنوشت امنیت غذایی و تولید غذای مردمشان را تمام و کمال به دست کشور دیگری نمی سپارند. یعنی رقابت در جایگاه خود در جریان است اما چون در برخی مسائل نگاهی فراتر از اقتصاد به میان می آید؛ کشورها نیازمند مصلحت اندیشی هایی هستند. البته ایران با توجه به سوابقی که درباره تنش های بین المللی و تحریم ها علیه او در دهه اخیر وجود دارد به طور ویژه باید به همه جوانب یک موضوع مهمی چون تامین غذای مردمش توجه لازم نماید. یعنی حتی اگر کشورهای توسعه یافته نیز روزی  احتیاط و مصلحت اندیشی را رها نمایند؛ تا زمانی که ایران تحت تحریم و فشار است؛ در موضوع مورد اشاره یعنی همان نژاد مرغ لاین یا مادر، نباید و به صلاح نیست که تنها جنبه رقابت و مزیت اقتصادی درباره نژادها را در نظر بگیرد. من معتقدم  که بی شک صاحب نظران و کارشناسان عرصه تولید در صنعت دام و طیور در این مورد خاص، می توانند یک راهکار مناسب برای کشورمان بیابند تا هم منافع صنعتگران و مصرف کنندگان تامین شود و هم نگرانی از جانب تحریم و فشار علیه کشورمان وجود نداشته باشد.

پایان/