تهران - تحریریه - دیپلماسی دولت حسن روحانی در 7 سال گذشته به گونه ای عمل کرده است که حتی از عملکرد گروه طالبان در مذاکره با آمریکا بدتر بوده است.

نزدیک به 7 سال است که در دولت «حسن روحانی»، ادعای تبحر در حوزه دیپلماسی گوش فلک را کر کرده است و هر انتقادی از رویکردهای سیاست خارجی و عملکرد وزارت امور خارجه با تندترین توهین ها و صفت ها پاسخ داده می شود. اوج افتخار دیپلمات های رده نخست کشورمان در دولت کنونی، توافق هسته ای بود. این توافق که پس از دیدارهای پرشمار و با هدایت جناب «محمد جواد ظریف» یعنی همان وزیری که سیاست بین المللی را در آمریکا آموخته و زیر نظر مستقیم رئیس جمهور حقوقدانی که در بریتانیا دکترا گرفته بود، حاصل شد. از این موضوع بگذریم که از همان روزهای نخست بسیاری از کارشناسان تحصیلکرده در داخل انتقادهای گسترده ای را به این توافق مطرح می کردند. آنها حجم تعهدات دو طرف، ضمانت اجرایی برای اجرای خواسته های ایران، نامتوازن بودن گام های دو طرف و باز بودن مسیر خروج طرف مقابل که در راس آن ها آمریکا بود، مطرح می کردند. اما نادان های داخلی ضمن مخالفت با همه انتقادها، امضای وزیر امور خارجه شیطان بزرگ را ضمانت اجرای توافق تصور کردند حال آنکه رئیس جمهوری بعدی آمریکا یعنی همین «دونالد ترامپ» -که برخی از مقامات ما وی را دیوانه می نامند- از گاف و سوراخ های برجامی که عقلای ما به امضای خود پای آن می بالند، چنان استفاده ای کرد که برای لیبرال های ما نه راه پیش گذاشت و نه راه پس. به گونه ای که خود این مقامات از خود راضی، وضعیت کنونی جمهوری اسلامی ایران را بدترین حالت از زمان انقلاب تبلیغ می کنند. تنها ادعای مذاکره کنندگان وطنی که از قضا نبود خلوص نیت در برخی از آن ها هم مشخص شده، این بود که اگر برجام بد بود چرا آمریکا از آن خارج شد. پاسخ اینجاست که آمریکا با برجام به همه خواسته های اولویت دار خود رسید. کاخ سفید مانع از حرکت پرشتاب هسته ای کشور شد و به گفته اندیشکده ها و کارشناسان هسته ای، برنامه های ایران را حداقل برای یک سال به تاخیر انداخت. ضمن اینکه برجام سخت ترین نظام بازرسی ها از فعالیت های اتمی ایران را به اجرا در آورد؛ به همین دلیل آمریکا دیگر نیازی به حفظ برجام ندید تا در ان بماند. همه این امتیازات در چند روز نخست در قبال چند شکلات و اعانه دادن میلیاردها دلار پول خودمان در سینی به طرف مقابل داده شد و دیگر کاخ سفید نیازی به متعهد ماندن به توافق ندید. ما که نمی دانیم برجام چند پیوست و سند محرمانه دارد اما موضوع غمباری که از هیچ طریقی قابل التیام نیست آن است که حدود دو سال برای امضای توافق وقت گذاشته شد و ده ها سفر دیپلماتیک در قالب برجام و حاشیه آن انجام شد تا ایران به عنوان طرف اصلی این منازعه توافقی را امضا کرد. تاسفبار آنکه متن برجام به هیچ عنوان زبان فارسی را به عنوان مرجع سند قبول ندارد و رسیدگی به همه امور حقوقی و اختلافات تنها به متن انگلیسی برجام منوط شده است. این امر هنگامی دردناک تر می شود که چند روز قبل رسانه ها خبر می دهند که توافق صلحی که یک گروه غیررسمی یعنی «طالبان» با دولت آمریکا به صورت مستقیم امضا کرده در سه زبان تدوین و امضا شده است که هر سه آن ها دارای اعتباری مساوی هستند. تواف میان گروه طالبان و واشنگتن به زبان های انگلیسی، دری و پشتو مورد توافق قرار گرفت. حال آنکه مسئول اصلی برجام چند هفته قبل کشور همین همسایه ما یعنی افغانستان را بابت برگزاری انتخابات مورد تمسخر قرار داد و خود را بسیار برتر و داناتر از آن ها می دانست حال آنکه اگر متن توافق را مطالعه کرده باشید نشان می دهد گروهی از اتباع این کشور، (به رغم انتقادهای فراوان نسبت به توافق صلح) توانستند توافقی را به امضا رساندند که بسیار بهتر و کاملتر از توافق هسته ای ما است. پایان خبر/