به گزارش تحریریه، «رایان بورن» و «سوفیا بگلی» در یک گزارش تحلیلی با عنوان «بازار بیمه کالیفرنیا: قربانی دیگر جنگ بر سر قیمت‌ گذاری» تاکید کردند:

بحران آتش‌سوزی‌های جنگلی کالیفرنیا تنها یک فاجعه طبیعی نیست؛ بلکه یک شکست سیاستی نیز هست.

در سال‌های اخیر، قوانین کنترل قیمت در این ایالت باعث شده که شرکت‌های بیمه خصوصی مسکن مانند استیت فارم (State Farm) و آل‌استیت (Allstate) از ارائه محصولات جدید در این ایالت خودداری کنند و هزاران بیمه‌نامه مسکن موجود را تمدید نکنند. این وضعیت بسیاری از صاحبان خانه را در معرض خسارات مالی فاجعه‌بار ناشی از آتش‌سوزی‌های اخیر قرار داده و فشار عظیمی را بر طرح بیمه دولتی «دسترسی منصفانه به الزامات بیمه» (FAIR) وارد می کند که به‌عنوان آخرین راه‌حل برای بیمه‌گذاران عمل می‌کند.

قوانین مربوط به کنترل قیمت در کالیفرنیا، که بر اساس آن تنظیم‌کنندگان باید افزایش‌های پیشنهادی حق بیمه خود را به تأیید برسانند، شرکت‌های بیمه را ملزم می‌کند که توضیحات دقیقی را در مورد افزایش نرخ‌های پیشنهادی خود به «اداره بیمه کالیفرنیا» (CDI) ارائه دهند. نکته مهم اینجاست که این شرکت‌ها تا پیش از این مجبور بودند نشان دهند که حق بیمه‌های پیشنهادی بر اساس خسارات تاریخی است، نه تحلیل‌هایی که بر اساس ارزیابی ریسک‌های آینده انجام شده باشد.

این مقررات که با هدف مقرون‌به‌صرفه نگه‌داشتن حق بیمه‌ها و جلوگیری از «نرخ‌های بیش از حد، ناکافی یا تبعیض‌آمیز» و از طریق «پیشنهاد ۱۰۳» اجرایی شدند، باعث شده‌اند که از سال ۲۰۱۷ قوانین فوق، شرکت‌ها را از به روز کردن قیمت‌ها بر اساس ریسک‌های بالاتر آینده مربوط به آتش‌سوزی‌های جنگلی بازدارند.

اداره بیمه کالیفرنیا در بسیاری از موارد افزایش‌های قابل توجه نرخ‌ها را رد کرد یا تأیید آن‌ها را به تأخیر انداخت، که در عمل به یک سقف قیمتی تبدیل شد. تحقیقات قبلی محققان «مرکز بین‌المللی حقوق و اقتصاد» نشان داده است که بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۲، میانگین تأخیر در تأیید نرخ‌ها ۲۹۳ روز بود که نسبت به میانگین ۱۵۷ روز در سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ به‌طور قابل توجهی بدتر شده است.

در واقع، بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲، کالیفرنیا بدترین ایالت در ایالات متحده برای «سرکوب قیمت‌ها» بود و بیشترین فاصله بین «نرخ محاسبه‌شده براساس اصول بیمه‌گری» و نرخ تأییدشده توسط تنظیم‌کنندگان را داشت.

شرکت‌ها نه تنها نتوانستند قیمت‌ها را بر اساس ریسک جدید ناشی از آتش‌سوزی‌های جنگل به روز نمایند بلکه قوانین کالیفرنیا توانایی آن‌ها برای انعکاس هزینه‌های بیمه اتکایی در نرخ‌ها را هم محدود کرد. بیمه اتکایی، که برای محافظت از شرکت‌های بیمه در برابر رویدادهای فاجعه‌بار ضروری است، با افزایش دفعات تکرار و شدت آتش‌سوزی‌ها گران‌تر شده است. وقتی این هزینه‌ها به مشتریان منتقل نشد، شرکت‌های بیمه با وضعیتی غیرقابل‌تحمل مواجه شدند.

همان‌طور که در کتاب «جنگ بر سر قیمت‌ها» به‌تفصیل شرح داده شد، قیمت‌ها تنها اعداد مورد دلخواهی نیستند که توسط شرکت‌های طمعکار تعیین می‌شوند؛ بلکه آن ها سیگنال‌هایی هستند که اطلاعات و دانش مهم در محل را منتقل می‌کنند. وقتی یک شرکت بیمه حق بیمه‌ها را افزایش می‌دهد، به داده‌های واقعی و پیش‌بینی‌های خود در مورد خسارات، افزایش هزینه‌های بیمه اتکایی، تورم بالا و بدتر شدن شرایط آتش‌سوزی پاسخ می‌دهد.

قیمت‌های بازار به این ترتیب به‌عنوان هشدار عمل می‌کنند و به صاحبان خانه، سیاست‌گذاران و سازندگان مسکن درباره هزینه‌های واقعی ساخت و زندگی در مناطق مستعد آتش‌سوزی هشدار می‌دهند. با محدود کردن نرخ‌های بیمه در زیر سطحی که شرایط بازار اقتضا می‌کند، کالیفرنیا این سیگنال‌های هشداردهنده را برای برخی از صاحبان خانه خنثی کرد، شرکت‌ها را مجبور کرد قیمت‌ها را پایین‌تر از هزینه‌های مورد انتظار تعیین کنند و باعث شد مصرف‌کنندگان احساس امنیت بیشتری کنند. این موضوع موجب تشویق به ساخت‌وساز در مناطق مستعد آتش‌سوزی و کاهش انگیزه صاحبان خانه برای خرید خدمات بیمه آتش‌سوزی خصوصی مکمل شد.

اما این قیمت‌های محدود برای سایر مشتریان هم تأثیرات زیانباری داشت. نتیجه ثابت نگه داشتن قیمت‌ها در سطحی پایین‌تر از نرخ بازار این بود که شرکت‌های بیمه به سادگی از مناطق پرخطر که در آن‌ها احتمال خسارت‌های زیاد وجود داشت، کنار کشیدند. برای مثال، استیت فارم برنامه‌هایی را برای عدم تمدید ده‌ها هزار بیمه‌نامه در مناطق پرخطر مانند پسیفیک پالیسیدز (Pacific Palisades) اعلام کرد، جایی که ۶۹ درصد از املاک بیمه خود را از دست دادند.

میلیون‌ها صاحب‌خانه مجبور شدند به بیمه‌گران خطوط مازاد یا طرح حداقلی FAIR رجوع کنند (که هر دو، به‌عنوان مثال، اجازه دارند از مدل‌های فاجعه در تعیین حق بیمه‌های خود استفاده کنند). در نتیجه این سیاست، تعهدات طرح بیمه FAIR نسبت به خسارات در سراسر ایالت به ۴۵۸ میلیارد دلار افزایش یافت، که شامل برآورد ۵.۹ میلیارد دلار در پسیفیک پالیسیدز و ۲۴ میلیارد دلار در لس‌آنجلس می‌شود.

به شکل غم‌انگیزی، داستان‌هایی از خانه‌هایی با ارزش ده‌ها میلیون دلار در حال آشکار شدن است که هیچ‌گونه بیمه‌ای ندارند. این مسئله نه تنها این خانواده‌ها را با خسارات هنگفتی مواجه کرده، بلکه فشار مالی قابل توجهی را بر طرح FAIR وارد می آورد.

اگر این طرح نتواند تمام خسارات را پوشش دهد، چه خواهد شد؟ طبق گزارش پولیتیکو، در چنین شرایطی، این طرح بر اساس قوانین ایالتی از شرکت‌های بیمه اولیه برای تأمین هزینه‌های خود کمک می‌گیرد که این امر می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌های بیمه‌نامه‌های خصوصی و جهش شدید نرخ‌ها در سراسر ایالت شود.

به بیان دیگر، افرادی که در مناطق کم‌خطر بیمه نامه دارند، مجبور خواهند بود هزینه بیشتری بپردازند تا کمبودهای ناشی از تثبیت قیمت‌ها در مناطق پرخطر جبران شود.

کالیفرنیا سرانجام به مشکلاتی که قوانینش ایجاد کرده بود، پی برده است. در همین راستا، گزارش پولیتیکو توضیح می‌دهد که کمیسر بیمه این ایالت در هفته‌های اخیر قوانینی را به تصویب رساند که به شرکت‌های بیمه اجازه می‌دهد هزینه‌های بیمه اتکایی را به مشتریان منتقل کنند و از مدل‌های پیش‌بینی‌کننده‌ای که «مدل‌های فاجعه» نام دارند استفاده کنند. این مدل‌ها احتمال وقوع آتش‌سوزی‌های مرتبط با تغییرات اقلیمی در مناطقی مانند لس‌آنجلس را محاسبه کرده و امکان افزایش نرخ بیمه را فراهم می‌کنند.

با این حال، حتی در این شرایط هم مقامات ایالت کالیفورنیا همچنان به مداخله ادامه می‌دادند. این تغییرات مشروط به این بوده اند که شرکت‌های بیمه در مقابل این مزایا، متعهد به ارائه سهمیه معینی از بیمه‌نامه‌ها در مناطق پرخطر شوند.

آیا از پیامدهای ناگوار کنترل قیمت‌ها درس خواهیم گرفت؟ دستکاری در قیمت‌های بازار برای پنهان کردن ریسک، باعث از بین رفتن آن ریسک نمی‌شود. بلکه تصمیم‌گیری‌های نادرست و کمبود منابع را تشدید می‌کند. تجربه شکست‌خورده کالیفرنیا در کنترل قیمت‌ها، صاحبان این خانه‌ها را با هزینه‌های سنگین و مشکلاتی روبه‌رو کرده که در مواجهه با واقعیت روزافزون آتش‌سوزی‌های جنگلی آشکارتر شده‌اند.

پایان/