به گزارش تحریریه، مرکز تحقیقاتی «نشنال اینترست» در پاسخ به این پرسش که «آیا موشک سیمرغ ایران یک موشک قاره‌پیما (ICBM) است؟» عنوان داشت: موشک سیمرغ ایران به‌طور رسمی به‌عنوان یک وسیله پرتاب فضایی (SLV) معرفی شده است. با این حال، آیا هدف واقعی این موشک همان چیزی است که ایران به‌طور رسمی اعلام می کند؟

«براندون جی. ویکرت» پژوهشگر سابق کنگره آمریکا معتقد است: موشک سیمرغ ایران که به‌طور رسمی به‌عنوان یک وسیله پرتاب فضایی (SLV) شناخته می‌شود، یکی از عناصر کلیدی در برنامه‌های فضایی و موشکی بالستیک ایران به شمار می رود. این موشک به نام پرنده افسانه‌ای ایرانی که به‌دلیل قدرت و نیکوکاری‌اش شناخته شده است، نام‌گذاری شده است. سیمرغ یک موشک دو مرحله‌ای با سوخت مایع است که عمدتاً برای قرار دادن ماهواره‌ها در مدار نزدیک به زمین (LEO) طراحی شده است.

با این حال، توسعه آن نگرانی‌هایی را در جامعه بین‌المللی برانگیخته است، زیرا از این امر هراس دارند که ایران ممکن است از برنامه هسته‌ای غیرنظامی‌اش تنها به‌عنوان پوششی برای برنامه موشکی بالستیک خود استفاده کند. البته قابل ذکر است که برنامه موشکی بالستیک ایران سنگ بنای برنامه تسلیحات هسته‌ای ایران است.

در سال ۲۰۱۰، «محمود احمدی‌نژاد» رئیس‌جمهور سابق ایران که بیشتر به‌دلیل رفتارهای متفاوتش شناخته می‌شد، دستور ساخت سیمرغ (که به نام سفیر-۲ نیز شناخته می‌شود) را صادر کرد. به‌طور رسمی، موشک سیمرغ قرار است ماهواره‌های ایرانی را در مدارهای اطراف زمین قرار دهد.

این موشک طولی معادل حدود ۸۹ فوت (بیش از ۲۷ متر) دارد و می‌تواند یک ماهواره ۵۵۱ پوندی (حدود ۲۵۰ کیلوگرم) را به مداری در فاصله حداکثر ۳۱۰ مایلی از زمین منتقل کند. این موشک از زمان آغاز توسعه آن در سال ۲۰۱۰ موفقیت‌های متفاوتی را کسب کرده است.

از هفت ماموریت رسمی که برای سیمرغ انجام شد، سه ماموریت ناموفق بود، اما از آنجا که چهار ماموریت موفق بیشتر از نصف است، این موشک از نظر فنی موفقیت‌آمیز بوده است.

تحریم‌های اقتصادی غرب به‌طور خاص بر روی سیمرغ و اجزای سازنده این موشک هدف‌گیری شده‌اند. بنابراین، ایرانی‌ها در تلاش بوده‌اند تا این سیستم را در چهارده سال گذشته به پتانسیل کامل خود برسانند. با این حال، جمهوری اسلامی ایران از توانایی‌های صنعتی لازم برای ساخت چنین تجهیزاتی برخوردار است.

به هر حال، موشک سیمرغ یک وسیله برای کاوش صلح‌آمیز یا عملیات ماهواره‌ای غیرنظامی نیست. این موشک به‌شدت یک سیستم (با کاربرد) دوگانه دارد، به این معنی که هم قابلیت کاربردهای غیرنظامی و هم استفاده نظامی را دارد. حتی در زمینه ماهواره‌ها، داشتن یک ماهواره بر روی زمین و بمبی در زیرزمین می‌تواند به برنامه تسلیحات هسته‌ای ایران کمک کند. ماهواره‌ها به ارتش ایران کمک می‌کنند تا توانایی حمله فراسرزمینی بهتری داشته باشد و ایران را قادر می‌سازد تا اهداف دوردست را بهتر هدف‌گیری کند.

حتی اگر فرض کنیم که این یک پروژه غیرنظامی باشد. درس‌های آموخته‌شده در استفاده از موشک سیمرغ به‌راحتی می‌تواند به یک موشک بالستیک قاره‌پیما (ICBM) واقعی منتقل شود. طبق گزارش نشریه "Iran Primer"، «چند سال طول می‌کشد» تا «سیمرغ را به یک ICBM تبدیل کنند» و «این موشک احتمالاً تا سال ۲۰۲۳ یا ۲۰۲۴ عملیاتی نخواهد شد.» مقاله مذکور در سال ۲۰۲۱ نوشته شده است.

تهدید تسلیحات هسته‌ای ایران

یا اینکه در مورد پیشرفت برنامه تسلیحات هسته‌ای ایران بحث‌های واقعی زیادی وجود دارد، حتی اگر ایرانی‌ها برخی از کلاهک‌های هسته‌ای ابتدایی داشته باشند، هنوز فاقد فناوری مینیاتورسازی مورد نیاز برای نصب این تسلیحات بر روی موشک های ICBM‌ همچون سیمرغ یا یک ICBM واقعی هستند.

در عین حال، سقوط بشار اسد در سوریه و عقب‌نشینی نیروهای روسی از سوریه به این معنی است که ایران در جنگ پنهان خود با اسرائیل و ایالات متحده در موضع ضعیفی قرار گرفته است. اکنون تهران باید توسعه زرادخانه تسلیحات هسته‌ای خود و سیستم‌ها برای استفاده و استقرار آن، از جمله فناوری مینیاتورسازی، را تسریع کند.

با این حال، سیمرغ ایران بیشتر شبیه یک موشک بالستیک میان‌برد (IRBM) است تا یک ICBM.

بسیاری از کارشناسان معتقدند که سیمرغ می‌تواند به اروپا برسد و ایالات متحده از برد موشک سیمرغ مصون خواهد ماند. خاورمیانه به‌طور کامل بی‌ثبات شده است و با توجه به ائتلاف ایالات متحده و اسرائیل که پس از برکناری اسد در موقعیت قدرتمندی قرار دارند، ایران اکنون خود را در موضع ضعیفی می‌بیند. تهران اکنون به دنبال گسترش توانایی‌های تسلیحات هسته‌ای خود است، که البته این امر باعث خشم بسیاری از کشورهای دیگر خواهد شد.

آمریکا در حالت آماده‌باش است، اما متوجه نشده است.

*متن فوق تنها ترجمه گزارش این موسسه آمریکایی است

پایان/