فیلمهای علمی تخیلی این فرصت را برای بیننده بوجود می آورد تا به دنیایی وارد شود که هیچ وقت آن را تجربه نکرده و نظاره گر چیزهایی باشد که شاید فقط در رویاها و یا کابوسهای‌ش آنها را تجربه کرده است. دینایی شگفت انگیز و بهت آور که حد و مرزی برای تجربه آنچه تنها در عالم خواب دیده می شود وجود ندارد.

یکی از گونه های متداول در این ژانر مواجه بشر با موجودات فضایی است. موجودات فضایی که گاه برای نسل بشر خطر آفرین و گاه برای کمک به نسل بشر آمده اند. ماهیت این موجودات است که بستر ترکیب ژانر علمی تخیلی با ژانرهای دیگر را فراهم می کند. به عنوان مثال وقتی موجود فضایی قرار است برای شخصیت های فیلم و یا کل بشریت خطر آفرین و مرگبار ظاهر شود فیلم در قالب ترکیبی ژانر علمی تخیلی با ژانر وحشت شکل گرفته و در کنار عناصر مخصوص به ژانر علمی تخیلی از عناصر ژانر وحشت نیز بهره می برد؛ که در فیلم "جواب منفی" با چنین ترکیبی روبرو هستیم.

در سال 1998، در مقابل تماشاگران استودیو زمانیکه یک نمایش کمدی در حال پخش بود، یک از شخصیت های نمایش که یک شامپانزه بود، پس از اینکه با صدای بالون مبهوت شد، به چند نفر از همبازی‌های انسانی خود حمله کرده و همه را به شکل بی رحمانه ای می کشد. تنها یکی از بازیگران که کودکی آسیایی است می تواند زیر یک میز پنهان شده و نجات پیدا کند...

از همان سکانس ابتدایی فیلمساز با صحنه کشته شدن پدر او.جی. هیوود به شکل کامل غافلگیر کننده ای به بیننده اعلام می کند که قرار است وارد دنیایی بسیار متفاوت شود. و زماینکه مشخص می شود هیچکس قرار نیست حرف او و خواهرش را درباره وجود یک موجود فرازمینی باور کند تنهایی او و خواهرش در مقابل آن موجود ناشناخته خود به خود نوعی اضطراب و دلهره را ایجاد می کند.

فیلمساز برای عمق دادن به این دلهره که از تنهایی و ناشناختگی موجود فرازمینی ایجاد شده بخش قابل توجهی از فیلم را در شب ساخته تا اضطراب مواجهه با حقیقت این موجود ناشناخته در بیننده پایدارتر باشد.

با تمام جذابیت های بصری و تکنیکی که در فیلم وجود دارد، دو مشکل اصلی در فیلم جواب منفی موجب افت جذابیت فیلم شده است.

ابتدا روند بسیار بسیار کند فیلم؛ تقریبا تا نیمه های فیلم، فیلمساز درحال مقدمه چینی است. هر چند سعی دارد با این کار مفاهیم استعاره ای فیلم را برای بیننده آشکار کند ولی کندی فیلم حقیقتا حوصله سر بر بوده و قطعا بسیاری از بینندگان را تا نیمه فیلم از دست میدهد.

دومین اشکال فیلم ساختار داستانی آن است. فیلمساز انقدر خود را به کنایه و استعاره و نماد سازی های اجتماعی مشغول کرده که بنظر میرسد فراموش کرده که باید تمام این مسائل در ساختاری منسجم و دقیق ارائه شود. شخصیتها، اهداف و تضادها اساسا در فیلم گنگ و نامفهوم است. هیچ سیر تحولی در هیچ شخصیتی دیده نمی شود. به عنوان نمونه در او.جی. هیوود به عنوان شخصیت اول فیلم با تمام اتفاقات هولناک و عجیب و غریبی که در فیلم رخ می دهند سر سوزن دیده نمی شود. این مساله خود به خود تضادهای فی مابین را الکن و هدف اصلی را بسیار گنگ کرده است.

در واقع فیلمساز برای بیننده ابتدا باید توضیح دهد که هر کدام از این شخصیت ها و روابط و حتی نماها نمادی از چه چیز است تا بیننده بتواند با فیلم آن ارتباط مورد نظر را برقرار کند؛ که این خود ضربه ای بسیار جدی به فیلم است؛ چرا که فیلم باید ابتدا مخاطب را جذب و در مرحله بعد مضامین را به مخاطب القا کند.

پایان/