به گزارش تحریریه، تنها کالایی که قیمت آن سال به سال تغییر می کند! به ضعیفترین قشر جامعه تعلق دارد و آنهم چیزی نیست جز گندم که اگر کسی از وضعیت خرید آن توسط دولت و حمایت های انجام شده(انجام نشده) از کشاورزان خبر نداشته باشد و فقط به صحبت های مقام های کشور توجه کند، بی تردید به این نتیجه می رسد که سالانه میلیاردها دلار خرج حمایت از گندمکاران ایرانی می شود. 

قیمت گندم پس کش و قوس های فراوان و پس از آنکه قیمت آن در بازارهای جهانی به 25 هزار تومان رسیده است، توسط دولت و با پیشنهاد سازمان برنامه و بودجه به 11 هزار و 500 تومان افزایش یافت. 

سوال مشخص از مقام های دولتی این است که چرا اصرار دارند کاری که درباره همه کالاهای انجام می دهند(افزایش قیمت ممتد در طول سال) را درباره گندمکاران انجام ندهند؟ شناورسازی قیمت گندم و خرید آن با قیمت های جهانی حداقل انتظاری است که از مقام های دولت مردمی می رود. 

تاکید بر خرید تضمینی از کشاورز به عنوان یک محبت و لطف، برای کشوری که واردات انجام می دهد نهایت عوامفریبی است. خرید تضمینی زمانی کمک به کشاورز است که محصول آن موردنیاز کشور نباشد و دولت از سر کمک آنرا خریداری کند، نه اینکه دولت نیازمند تلاش فراوان برای خرید آن از بازارهای جهانی باشد. 

آیا منطقی است که دولت گندم تراریخته آرژانتینی و برزیلی را با قیمت 25 هزار تومان و قیمت گندم دیم ایران که بهترین گندم دنیا است را با قیمت 11500 تومان از کشاورز ایرانی خریداری کند؟ اسم این سیاست چیزی جز تلاش برای نابودی کشاورزی کشور نیست. 

پایان/