به گزارش تحریریه، بررسی پیشنهادهای جدید آمریکا در تلاش برای احیای برجام نشان می دهد که این کشور سردرگم شده و در مذاکرات وین کم آورده است. 

با این حال مذاکره کنندگان آمریکایی تلاش می کنند تنگنای زمانی خود را به امید اشتباه محاسباتی و ضعف طرف ایرانی نادیده گرفته و هر از گاهی پیشنهادهایی بی خاصیت و برخلاف واقعیات میدانی مطرح می کنند. ایالات متحده نسبت به سال گذشته که مذاکرات آغاز شد:

1.  بازار نفت را از دست داده و طرف اروپایی از تحریم های روسیه تبعیت نکرده است.
2. قیمت نفت دو برابر شده و قیمت گاز سر به فلک زده است، و در کنار 4 برابر شدن فروش نفت ایران، عملا تحریم انرژی ایران بی معنی شده است.
3. دولت حسن روحانی رفته و دولت جدید اگر منطق کافی داشته باشد نیازمند توافق نیست.
4. بین رژیم اسرائیل و اعراب به عنوان متحدان سنتی آمریکا اختلاف پیش آمده است.
5. ترکیه که عضو ناتو است و به طور نیابتی در سوریه و عراق اقدام به جنایت و خرابکاری می کند ورشکسته شده و به هر یک دلاری که بتواند بگیرد امید بسته و سیاست خارجی هرزه و سردرگمی پیدا کرده است.
6. هند که متحد آمریکا است به دلیل دارا بودن سلاح های روسی از تحریم ها استقبال نکرد.
7. از اینها مهمتر؛ چین به عنوان یکی از 2 ستون سازمان همکاری شانگهای هم خرید نفت روسیه را تضمین کرد و هم جایگزین سوئیفت را در اختیار روسیه قرار داد تا تحریم های آمریکا و اخراج از سوئیفت بی معنی شود. 

در چنین شرایطی توافق برجام برای ایران به طور کامل بی معنی شده، اما در کمال تعجب تیم مذاکره کننده ایرانی موضع خود را ارتقا نداده و همچنان به دنبال رسیدن به برجام است و آنرا سقف خواسته های جمهوری اسلامی ایران تعریف کرده است.

گذر زمان به زیان طرف آمریکایی است، اما تیم مذاکره کننده حرفه ای و باتجربه این کشور خونسردی خود را حفظ کرده و همچنان پیشنهادهای متنوع مطرح می کند. در صورتی که تیم ایرانی تهدید به خروج از مذاکرات کند، تمام ساختمان پوشالی طرف غربی خواهد ریخت و آنها مجبور هستند تمام خواسته های ایران را بپذیرند. 

رجوع آمریکا به طور رسمی به ونزوئلا برای خرید نفت که قصد داشتند حکومت نیکلاس مادورو را با کودتای خوان گوایدو ساقط کنند، که خبر از واقعیات میدانی و نیازهای عریان طرف آمریکایی دارد، نشان می دهد که دست ایران بسیار برتر است و تنها مشکل کنونی ضعف تیم مذاکره کننده ایرانی است که خود را از پیش باخته دانسته و بی توجه به تحولات نظام بین الملل منافع ملی را نمی شناسد.

پایان/