به گزارش تحریریه، کشاورزی در برخی از مناطق کشور را باتوجه به دلایل فنی و کارشناسی مبتنی بر دانش بشری، با شیوه های کنونی باید تعطیل کرد، زیرا نه ارزش افزوده قابل اعتنایی برای کشاورزان و ارتقا سطح زندگی آنها ایجاد کرده است و نه توانسته است درآمد ملی را به نحو قابل اعتنایی افزایش دهد. 

یعنی استفاده از آب در ایران به عنوان عنصری برای تولید ارزش افزوده با کشورهای با درآمد پایین برابری می کند و نتوانسه است به افزایش درآمد ملی و سطح زندگی کشاورزان کمک کند که به عوامل مختلفی بستگی دارد. 

نخست اینکه به طور کلیشه ای این گمانه وجود دارد که در همه جا و همه زمان باید آب را صرف کشاورزی کرد. درحالیکه در برخی مناطق ارزش افزوده صنعت و معدن از کشاورزی(با لحاظ کردن هزینه های اجتماعی) بالاتر است و منطقی نیست که آب را صرف تولید محصولات غیرراهبردی با ارزش افزوده پایین کنیم. این مساله در مناطق با تراکم جمعیتی پایین نمود بیشتری دارد. 

نکته دوم در شیوه های کشت و زرع قابل بحث است که در ایران به دلیل توان مالی پایین کشاورزان و عدم نقش آفرینی دولت برای پر کردن این خلا مانند همه کشورهای صنعتی، از شیوه های ساده و کم خرج قدیمی که مصرف آب بالایی دارند استفاده می شود. نهاد دولت در ایران حتی به اندازه دولت های نئولیبرال مانند انگلیس و آمریکا هم در اقتصاد نقش آفرینی نمی کند و همه امور را به باندهای رانتی خصولتی سپرده است، که یکی از قربانیان آن کشاورزان هستند. کشاورزانی که به دلیل عدم مدیریت بهینه دولت، در برابر صنعت قرار داده شده اند. 

پایان/