مردم به این نتیجه رسیده اند که دلار در دوران روحانی به ثبات نمی رسد و این بی ثباتی در دوران رئیسی هم ادامه پیدا می کند. زیرا در بی سابقه ترین مورد تاریخی، در یک ماه پایانی دولت در حال رفتن و در شرایطی که درآمدهای ارزی کشور نسبت به فصل بهار سال 1399 بیش از 10 برابر شده است، نوسانات ارزی با حرکت به سمت بالا ادامه دارد و حتی شاهد شکل گیری انتظارات تورمی مثبت در دو هفته اخیر هستیم.

قیمتگذاری دلار با نرخ تعادلی و نه مداخله ای با استفاده از منابع حاصل از خام فروشی هم در یک سال اخیر ملاک عمل بانک مرکزی دولت حسن روحانی نبوده است. به نظر می رسد که برای دولت؛ احیای برجام و تبدیل آن به یک "سرمایه سیاسی" بر هر چیزی حتی بر پرهیز از علنی شدن دست دولت در برهم زدن عمدی بازارها مقدم است، و با همین دلیل پنهان کاری ظاهری هم از دستور کار حلقه اصلی دولت خارج شده است. این سرمایه سیاسی با هدف بازسازی وجهه بر باد رفته احزاب شریک برای کسب قدرت در آینده انجام می شود، زیرا حتی در یک حوزه اقتصادی هم نمی توان دستاوردی قابل دفاع از دولت یافت و دوران اعتدال به دورانی فراموش نشدنی در تاریخ جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است.

حضور سیاسی ترین شخص ممکن در ریاست بانک مرکزی یعنی عبدالناصر همتی که از چهره های قدرتمند حزب متنفذ کارگزاران سازندگی است باعث شد بانک مرکزی به ابزاری برای منویات سیاسی دولت تبدیل شود که این سیاسی کاری با دستکاری بازار ارز و پر کردن ذخیره بانک های خصوصی خود را نشان داده است. دمیدن به بحران ارزی از اوان حضور همتی در بانک مرکزی تا همین لحظه در دستورکار قرار گرفته است و تنها زمانی متوقف می شود که دولت از استفاده سیاسی از کارت برجام به طور قطع ناامید شود و تصمیم بگیرد دلار را با قیمتی پایین تحویل دولت رئیسی دهد.

اگرچه حال و روز مذاکرات وین به ظاهر خوب نیست و مدیریت پرونده هسته ای هر لحظه بیشتر از دسترس ظریف دور می شود، اما امید دولت برای شوکی ناگهانی همچنان باقی است و ممکن است برآورد طرف مقابل که بین دنبال کردن ماجرا با سید ابراهیم رئیسی و یا پایان دادن به ماجرا در ماه آخر دولت روحانی سرگردان مانده به این سمت متمایل شود که توافق با دولت در حال احتضار اعتدال بهتر است و به همین دلیل "سرمایه سیاسی" حسن روحانی و جریان حامی آن برای بازگشت به قدرت در میدان های آتی فراهم شود.

قمار روحانی اجتناب ناپذیر است، زیرا دولت وی بدون رها کردن برجام به ضرب المثل ناکارآمدی و تباهی در تاریخ ایران تبدیل می شود و مردم از دوران اعتدال به عنوان بدترین دوران با ترکیبی از جهالت و خیانت نام می برند که فلاکت را با تمام ابعاد آن بر مردم تحمیل و رفاه اجتماعی را به دهه 50 پرتاب کرد. در صورت موفقیت در احیای برجام، با هر کیفیتی، این جریان سیاسی اقتصادی می تواند روی حافظه تاریخی ضعیف مردم حساب کرده و پس از سکوتی 6 ماهه از اول سال 1401 حمله به دولت رئیسی را با نوستالژی سازی از دوران زنگنه و ظریف آغاز کند. همان کاری که با نوستالژی سازی از سقوط اقتصادی دوران رفسنجانی و خاتمی ساخته شده است.

نتیجه اینکه، دولت روحانی تا آخرین ثانیه ها به تلاش برای احیای برجام ادامه می دهد و بدترین خبر برای حزب کارگزاران این است که طرف مقابل تا 12 مرداد به جمعبندی نرسیده و اوضاع برزخ گونه کنونی به همین شکل باقی بماند که خروجی آن در بازار ارز ادامه قیمت دلار در محدوده 25 هزار تومانی است. این وضعیت به همان اندازه که برای روحانی مصیبت است، برای رئیسی یک فرصت به شمار می رود و دولت وی را از نرخ نمایشی دلار در محدوده 15 هزار تومان که قابلیت تداوم هم ندارد نجات خواهد داد.

اگر حسن روحانی موفق شود برجام را با هر کیفیتی احیا کند، نرخ دلار را به 15 هزار تومان کشانیده و نمایشی تمام عیار اجرا خواهد کرد و مسئولیت تمام ناکارآمدی های 8 سال اخیر را بر گردن ترامپ و خروج از برجام می اندازد. قیمت دلار را مذاکرات وین تعیین می کند.

پایان/