به گزارش تحریریه، امروزه در تجارت صحبت‌های زیادی در مورد «عوامل محرک» و «کاتالیزورها» می شود؛ این ها رویدادهایی هستند که باعث ایجاد الگوی خرید برای سهام یا سرمایه گذاری در بخش های مختلف می شوند.

در حالی که محرک ها و کاتالیزورها آیتم های قابل اعتماد وموثری برای افزایش حجم هستند، پیش بینی زمان بندی تاثیر عملی آنها در نوسانات گسترده در بازار آشفته، چالش واقعی برای هر کسی است که امیدوار است بتواند جلوتر از توده مردم قرار گیرد.

اما گاهی اوقات و فقط گاهی اوقات، رویدادی رخ می دهد که به شما می فهماند انقلاب واقعی در حال شروع است.

اما چگونه می توانید این را بفهمید؟ یک روش مطمئن وجود دارد که می گوید یک تحول بزرگ در حال شروع است: وقتی رهبر یک صنعت شروع به سرمایه گذاری قابل توجه در محصولی می کند که از نظر فلسفی مخالف آن بوده و در عین حال در رقابت مستقیم با منبع درآمد اصلی او است.

فقط یکبار این کار را درست انجام دهید

زمانی که رهبران صنایع شروع به سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی در محصولاتی می‌کنند که به لحاظ فلسفی با آن مخالفند، و در عین حال در رقابت مستقیم با منبع درآمد اولیه آنان است، تحول عمده در این بخش حتمی است.

اکنون، شرایط از نظر فلسفی به وضوح همانند اثری است که لاستیک در جاده برجای می گذارد، بنابراین به مثال های زیر توجه کنید:

هنگامی که برندهای اتومبیلی مانند فورد، کادیلاک، مرسدس و حتی فراری که همه نام خود را با موتورهای بنزینی پیوند زده اند، شروع به ساخت اتومبیل های الکتریکی می کنند ... انتظار تحول در صنعت خودروهای بنزینی را باید داشت.

وقتی شرکت هایی مانند سونی، توشیبا و پاناسونیک تولید تلویزیون های صفحه تخت را به جای صفحه CRT {تلویزیون‌هایی که توانایی پخش تصاویر سیاه و سفید را داشتند} یا پخش کننده های MP3 به جای پخش کننده های سی دی آغاز می کنند، انتظار تحول در صنعت الکترونیک مصرفی را دارید.

لحظاتی از این دست دیر یا زود برای هر بخشی فرا می رسد.

فلسفه عمومی صنعت سوخت های فسیلی در بیشتر قرن اخیر ساده بوده است: برای بازارهای جهانی سوخت های مبتنی بر کربن راه پیدا کرده، توسعه و تولید کنید. آنها منابع را پیدا کردند، حفاری و بهره برداری از ترکیبات نفت و گاز انجام دادند، منابع خام را پردازش و توزیع کردند. و این همان کاری بود که  باید انجام می دادند.

سود زیادی داشت اما پسماندهای این تولیدات ناراحت کننده بود و رد پای کربن چیزی جز لکه های سیاه باقی مانده در مناظر شنی توسط چکمه های کارگران دکل نبود. ثروت های تریلیون دلاری، شهرهای پر زرق و برق، ملت های مرتبط با جهان و سلسله ها بر اساس این فلسفه ساخته شدند.

از این واضح تر نمی شود

در 24 ماه می ، شرکت ملی نفت ابوظبی (ADNOC)  یک غول دولتی با درآمد 60 میلیارد دلاری در سال اعلام کرد که در حال ساخت تاسیساتی در فاصله 150 مایلی غرب ابوظبی برای تولید انبوه آمونیاک است.

به طور دقیق یک میلیون تن در سال ... اما یک شرکت انرژی از آمونیاک چه می خواهد؟

آمونیاک، برای کسانی که اطلاعاتی در این زمینه ندارند، فقط چیزی است که در پاک کننده های خانگی معمولی وجود دارد.

در واقع این یک سوخت قوی است که می تواند در بلوک های احتراق داخلی کمی اصلاح شده مانند گاز استاندارد یا بنزین استفاده شود، اما بر خلاف هر نوع سوخت فسیلی تقریبا هیچ کربنی به عنوان محصول جانبی تولید نمی کند.

همچنین نیازی به یافتن، استخراج و تصفیه نیست. آمونیاک، به لطف پیشرفت های اخیر در تولید چیزی بیش از هوا، آب و برق ایجاد نمی کند. این محصول می تواند در هر مکان و هر زمان تولید شده و برای مدت طولانی ذخیره شود. آمونیاک خود به خود منفجر نمی شود و کار با آن بسیار ایمن تر از بیشتر سوخت های سنتی است.

همه این موارد باعث می شود آمونیاک از نظر فلسفی با منبع اصلی درآمد شرکت ملی نفت ابوظبی مخالف باشد. در واقع، اگر فردا آمونیاک ارزان به بازار سرازیر شود، طی چند سال تمام شرکت هایی مانند شرکت ملی نفت ابوظبی از کار بی کار می شوند.

و این ما را به سوالی که در بالای این مقاله مطرح شده است می رساند ... چرا یک شرکت نفتی در یک سوخت سبز سرمایه گذاری می کند؟

پایان/