به گزارش تحریریه، «شورای اطلاعات ملی آمریکا» در جدیدترین گزارش خود تحت عنوان «روندهای جهانی ۲۰۴۰ » (۲۰۴۰ Global Trends) آورده است: طی ۲۰ سال آینده موفقیت یا عدم موفقیت شهرها، فرصت ها و کیفیت زندگی را برای سهم رو به رشد جمعیت جهان شکل می دهد. پیش بینی می شود سهم جمعیت شهری از ۵۶ درصد در سال ۲۰۲۰ به تقریبا دو سوم تا سال ۲۰۴۰ افزایش یابد. تقریبا همه رشد در کشورهای در حال توسعه است. در سطح جهانی، شهرهای بزرگ با بیش از یک میلیون نفر جمعیت با دو برابر سرعت کل جمعیت در حال رشد هستند، از این رو تقریبا ۳۰ درصد از جمعیت جهان تا سال ۲۰۳۵ در شهرهای بزرگ زندگی می کنند. این در حالی است که طبق یافته های سازمان ملل تا سال ۲۰۲۰ جمعیت شهرهای بزرگ حدود ۲۰ درصد از کل جمعیت را تشکیل می دادند.

برخی از کشورهای کم توسعه یافته جهان دارای سریعترین رشد جمعیت شهری جهان خواهند بود. طبق پیش بینی های بخش جمعیت سازمان ملل، تعداد ساکنان شهری در کشورهای فقیر احتمالا تا سال ۲۰۴۰ با افزایش یک میلیاردی به بیش از ۲.۵ میلیارد نفر می رسد. کشورهای جنوب صحرای آفریقا و جنوب آسیا به ترتیب تقریبا نیمی و یک سوم از رشد شهرنشینی کشورها را تشکیل می دهند.

شهرنشینی از نظر تاریخی عامل اصلی توسعه اقتصادی بوده است زیرا کارگران به سمت مشاغل پربارتر در شهرها می روند و خانواده های شهری از آموزش و زیرساخت های بهتر بهره مند می شوند. با این حال، کشورهای فقیرتر که به سرعت در حال رشد پدیده شهرنشینی هستند، احتمالا بازدهی کمتری از این چرخه توسعه خواهند دید. بسیاری از دولت های کشورهای در حال توسعه حتی با وجود همکاری با بخش خصوصی و سازمان های غیر دولتی (NGO) برای تامین بودجه حمل و نقل شهری، خدمات عمومی و زیرساخت های آموزشی تحت فشار قرار خواهند گرفت. مطالعه سال ۲۰۱۷ بانک جهانی مستند کرد که چگونه مناطق شهری در جنوب صحرای آفریقا اغلب در دام فقر گیر می کنند که در آن مهارت ناکافی کارگران و شبکه های حمل و نقل ضعیف منجر به هزینه های بالاتر اما درآمد کمتر برای کارگران شده است. علاوه بر این، نرخ زاد و ولد در شهرهای جنوب صحرای آفریقا بالاتر از سایر مناطق در حال توسعه است. بنابراین می توان گفت که افزایش سریع نیروی کار در شهرها نسبت به اشتغالزایی، بیکاری را تشدید می کند.

 کشورهای با درآمد متوسط و پایین همچنین با شهرنشینی در معرض خطر بیشتری در زمینه عدم امنیت غذایی قرار می گیرند. آنها در حال حاضر فقط یک سوم از سرانه غذایی که کشورهای با درآمد متوسط بالا و پردرآمد تولید می کنند تولید می کنند و بسیاری از آنها به واردات وابسته هستند. سیستم های توزیع غذا در این کشورها تحت فشار بیشتری قرار دارند و مقاومت کمتری در برابر شوک هایی مانند خشکسالی یا سیل دارند و خانوارهای شهری دسترسی کافی به منابع کشاورزی معیشتی ندارند.

ادامه دارد