به گزارش تحریریه، علی رغم آنچه برای دهه‌ها رسانه‌های جریان اصلی به مردم می‌گویند، آینده حمل و نقل به طور کامل  از طریق استفاده از انرژی الکتریکی نیست. همچنین گازسوز نیز نخواهد بود. در عوض، آینده حمل و نقل ترکیبی از این دو خواهد بود و همه آن توسط یک علم عجیب و غریب و یک سوخت شگفت‌آور که تعداد کمی از افراد حتی از وجود آن اطلاع دارند، امکان پذیر خواهد بود.

این سوخت دارای دو ویژگی بسیار غیرمعمول است که آن را بسیار متنوع و در رده انرژی‌های بسیار پاک قرار می‌دهد به طوری که کل اقتصاد جهانی احتمالا تا اواسط قرن ۲۱ به آن وابسته می‌شود.

این سوخت را می‌توان در موتورهای با احتراق داخلی مدرن مصرف کرد. دقیقا مانند موتور اتومبیل‌های عادی و فقط بخار آب و نیتروژن بی ضرر از خود منتشر می‌کند.

این سوخت را می‌توان با استفاده از برق تولید شده از انرژی باد و آب، بدون استفاده از محصولات جانبی مضر و با هزینه‌ای کمتر از گاز و گازوئیل تولید کرد. به دلیل وجود امکان تولید انرژی قابل حمل، این سوخت می‌تواند در محل و بر اساس تقاضا تولید شود. این ویژگی‌ها به طور موثر این سوخت را به نوعی پول انرژی تبدیل می کنند ... نوعی «الکتریسیته مایع». (Liquid Electricity)

برای تاسیسات تولید برق که نیاز به راه حل‌هایی برای ذخیره انرژی توزیع شده برای کنترل توان بیش از حد در ساعات کم مصرفی دارند، این سوخت مایع می‌تواند یک جایگزین مناسب، پایدار و اقتصادی برای انواع باتری‌های لیتیوم-یون بزرگ که غالبا غیر قابل اطمینان هستند، باشد.

اگزوز را برای نوشیدن آب به اندازه کافی تمیز کنید

تبدیل مجدد این سوخت به برق به همان آسانی تغذیه آن از طریق ژنراتور است یا اینکه می‌تواند برای تامین انرژی وسایل نقلیه، فروش یا ذخیره نامحدود از آن استفاده شود. همچنین در هر نوبت استفاده از این سوخت با کاربردهای متنوع، انتشار کربن نزدیک به صفر است. بخار ساطع شده از این سوخت را می‌توان در آب مایع خنک کرد و آن را نوشید. این بسیار امن است.

مزیت‌های این سوخت به همین جا ختم نمی‌شود. کنترل این سوخت ایمن است. در تماس با پوست باعث تحریک خفیف می‌شود نه چیزی بیشتر. در داخل محفظه احتراق، پایداری بالا به آن اجازه می‌دهد تا تحت فشار بسیار بالا به درستی کار کند؛ موضوعی که این سوخت را برای موتورهای با کارایی پایین و یا با کاربرد بالاتر نیز عالی می‌کند.

سرانجام، این سوخت قدرتمند است. بیش از ۵۰ سال پیش، همین سوخت بود که X-۱۵ افسانه‌ای ناسا را به ۶.۷ ماخ رساند که رکورد سریعترین پرواز ثبت شده توسط یک هواپیمای بالدار را ثبت کرد. 

این سوخت عجیب چیست و طبق کدام سناریوی علمی-تخیلی و چقدر طول می کشد تا به دست ما برسد؟ در پاسخ به سوال نخست باید گفت که این اصلا عجیب و غریب نیست. در حقیقت، به احتمال زیاد همین الان مقداری از این مواد را زیر سینک ظرفشویی خود قرار داده باشید.

ماده شیمیایی که من در مورد آن صحبت می کنم معمولا به نام «آمونیاک» شناخته می‌شود. یک جزء محبوب در حلال‌های مدرن و پاک کننده‌های خانگی که شیمی‌دانان آن را با نام «NH۳» می‌شناسند. با این حال، آنچه بیشتر مردم از آن آگاه نیستند این است که آمونیاک سوختی قدرتمند است و مدت‌ها است که صنایع از ویژگی‌های آن مطلع بوده و مورد بهره برداری قرار می‌دهند.

در اوایل دهه ۴۰، بلژیکی‌ها به دلیل کمبود بنزین در زمان جنگ، اتوبوس‌های شهری خود را برای استفاده از آمونیاک تغییر دادند. آمونیاک به طور سنتی با استفاده از فرآیند پرهزینه و نه چندان تمیز «هابر-بوش» تولید می‌شود. هابر-بوش روشی برای تولید صنعتی آمونیاک از طریق واکنش گاز نیتروژن و گاز هیدروژن و با استفاده از کاتالیزورهای آهن و روتنیم است.

این اختراع چنان حیاتی بود که در اوایل قرن ۲۰ موفق به دریافت جایزه نوبل برای مخترعان خود شد. با این حال، همه این‌ها در شرف تغییر است. دستگاه جدیدی که این فرآیند جدید را انجام می‌دهد، می تواند با مقدار کمی برق و آب، آمونیاک تولید کند. این محصول ارزان‌تر از سوخت‌های فسیلی سنتی تولید می‌شود و هیچ محصول جانبی مضر برای محیط زیست را تولید نمی‌کند.

این فناوری انحصاری که یک شرکت فناوری کانادایی آن را از مخترعش خریداری کرده، در مجموعه‌ای با امکانات پیشرفته و در سطح وسیع تولید خواهد شد.

پایان/