فیلم صددام، درباره زندگی یکی از بدلهای صددام (رضا عطاران) است که بدلیل شباهت بسیار زیاد وی نسبت به بقیه بدلهای صددام و نیز دورگه بودن او(ایرانی عراقی) حزب بعث عراق تصمیم میگیرد او را با یک مامور زن (آزاده صمدی) به ایران فرستاده و پس از آنکه او در میدان آزادی تهران سخنرانی کرد فیلم سخنرانی را به عنوان بزرگترین پیروزی صددام در دنیا منتشر کند...

کمدی موفق از همان تکنیک هایی استفاده می کند که فیلمهای ژانر تریلر استفاده میکنند؛ یعنی استفاده از دو عنصر تعلق و غافلگیری. فیلمساز با غافلگیری در تریلر قرار است بیننده را شوکه کرده و با تعلیق روی صندلی سینما میخکوب کند ولی در کمدی بیننده با غافلگیری خندیده و با تعلق به اصطلاح روده بُر میشود.

در واقع فیلم کمدی بدون این دو یعنی هیچ.

حالا به سراغ فیلم صددام برویم؛ ما در صددام چه داریم:

غافلگیری؛ فقط در برخی صحنه ها و سکانسها. آن هم برای بیننده ای که در طول زندگی خود 10 فیلم کمدی هم ندیده باشد. شاید او با صحنه های غافگیرکننده فیلم بخندد (مثلا فروکردن چنگال در سر دختر صددام توسط پسرش یا زدن چوب گلف وسط پای مربی صددام در سکانس اول).

تعلیق؛ عنصری که اساسا در هیچ جای فیلم دیده نمیشود.

به دیگر سخن فیلم صددام از دو عنصر غافلگیری و تعلیق اساسا بی بهره است.

حال سوال اینجاست که بینندگان به چه چیز باید بخندند؟

جواب همان عنصر همیشگی و گره گشای کمدی سازان ایرانی خصوصا در سالهای اخیر یعنی شوخی های جنسی است.

عنصری که اگر از فیلم آن را بگیریم کار فیلم رسما تمام می شود.

فیلمساز از همان ابتدای فیلم بنای خود را بر این گذاشته که مخلوطی از کشمکش های جنسی را به خورد بیننده دهد؛ با چاشنی خماری و نشئگی با تریاک.

از اواسط فیلم هم آشفتگی در فیلم به حد اعلا رسیده و رسما در یک سوم پایانی شاهد آب بستن به فیلم هستیم؛ به طوریکه هرچه به پایان نزدیک میشویم حجم آب در فیلم افزایش پیدا میکند تا جاییکه میتوان خیلی راحت 15 دقیقه پایانی فیلم را حذف کرد و آب از آب تکان نخورد.

در مجموع صددام نیز همانند دیگر کمدی های چندسال اخیر بوده و چیز بیشتری برای ارائه ندارد.

پایان/